Ο Εβρίτης Παύλος Σταματόπουλος είναι ο αρχισυντάκτης αλλά και συμπαρουσιαστής της Κωσταντίνας Σπυροπούλου στην εκπομπή του ALPHA “Σπίτι μου Σπιτάκι μου”. Κατάγεται από το Σοφικό Έβρου, το οποίο επισκέπτεται όποτε το επιτρέπουν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις.
Ο πατέρας του μένει στην Αθήνα (έχει χάσει πριν από χρόνια την αγαπημένη του μητέρα), ενώ έχουν πεθάνει και ο παππούς με την γιαγιά του. Υπάρχει όμως το πατρικό του στο Σοφικό, είναι εκεί ο πολυαγαπημένιος του θείος και πρόσφατα το Πάσχα βρέθηκε πάλι στον Έβρο. Για τον οποίο μιλάει όποτε δίνει συνεντεύξεις.
Μια από αυτές στο Queen.gr, σας παρουσιάζουμε αφού αναφέρθηκε πάλι στον τόπο καταγωγής του.
Έχουμε δει πολλές φορές να «ανεβάζεις» φωτογραφίες από τον Έβρο. Είναι ο τόπος καταγωγής σου;
Έχω γεννηθεί στο Βέλγιο, ήμουν εκεί ως 8-9 ετών και η καταγωγή μου είναι από τον Έβρο. Πηγαίνω κάθε καλοκαίρι στο χωριό μου, στο Σοφικό που είναι ανάμεσα στο Διδυμότειχο και την Ορεστιάδα.
Και από 9 ετών μένεις στην Αθήνα;
Ναι, ουσιαστικά μεγάλωσα στην Αθήνα.
Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να επιστρέψεις στις Βρυξέλλες;
Μέχρι να μπω στο λύκειο ήταν δεδομένο πως θα γυρνούσα στις Βρυξέλλες και θα έμενα εκεί. Αλλά από την περίοδο που άρχισα να βγαίνω και να βιώνω αυτό που βιώνει κάθε έφηβος στην Αθήνα και όλο το ταμπεραμέντο της ζωής στην πρωτεύουσα ήταν κάτι που με έκανε να ξεχάσω την επιστροφή μου εκεί. Είναι μίας άλλης φιλοσοφίας πόλη, έχει έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής από την Αθήνα. Γενικώς, μου αρέσουν οι πόλεις που έχω να κάνω επιλογές, άσχετα αν τις κάνω ή όχι.
Ούτε τώρα με τις τελευταίες εξελίξεις έχεις σκεφτεί ποτέ να φύγεις;
Ξέρω ότι κάνεις ταξίδια και γενικώς έχεις κάνει διάφορα πρωτότυπα πράγματα στις εξορμήσεις σου αυτές. Ποια είναι τα 3 top πράγματα που σου έχουν μείνει αξέχαστα ως τώρα;
Έχω ξαπλώσει πάνω σε σαρκοφάγο στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Ήμουν τελευταίος στο γκρουπ μαζί με ένα φίλο μου και ο φύλακας για έναν ανεξήγητο λόγο, επειδή μας είδε να το περιεργαζόμαστε για αρκετή ώρα, μας άφησε να ξαπλώσουμε. Εντάξει, ήταν λίγο spooky, αλλά αυτό που με παραξένεψε είναι πως ήταν ζωγραφισμένο και από μέσα. Έχω φάει φίδι στο Λάος σε μία ταβέρνα που είχε γενικώς περίεργα… κρέατα. Επειδή φοβάμαι τα φίδια, το είδα σαν ευκαιρία να ξορκίσω το κακό, αλλά δυστυχώς δεν έγινε. Έχω δοκιμάσει και κατσαρίδα στην Ταϋλάνδη. Εντάξει, δεν την έφαγα με κέφι, αλλά έμοιαζε με κοτόπουλο πανέ.
Μία ακόμη περίεργη εμπειρία που έχω ζήσει είναι με μία πτήση. Όταν ήμουν στην Ταϋλάνδη θέλαμε όλη η παρέα να πάμε κάπου αλλού, ή στην Καμπότζη ή σε ένα νησάκι της Ταϋλάνδης. Τελευταία στιγμή αποφασίσαμε να πάμε στην Καμπότζη και το αεροπλάνο που πιθανότατα θα παίρναμε για το νησάκι ήταν αυτό που έπεσε.
Πάντα είμαι «ανοιχτός» όταν ταξιδεύω σε τέτοιες χώρες. Αυτό είναι το όλο νόημα. Τα ταξίδια γενικώς για μένα είναι πολύ ωραίο πράγμα και αν με ρώταγε κανείς πού έχεις ξοδέψει λεφτά και δεν το μετανιώνεις, αυτό θα ήταν σίγουρα στα ταξίδια.
Πότε μπήκες στην τηλεόραση;
Μπήκα το 1995. Το 1993 ξεκίνησα να δουλεύω δειλά δειλά σε περιοδικά και εφημερίδες, παράλληλα με το στρατό εργάστηκα και σε κάποια άλλα Μέσα της περιφέρειας και μόλις απολύθηκα ξεκίνησα στην τηλεόραση.
Ποια ήταν η πρώτη σου συνεργασία;
Η πρώτη μου συνεργασία ήταν σε δελτίο ειδήσεων στο κανάλι 5. Πέρασα από διάφορα είδη (ελεύθερο, πολιτικό, αστυνομικό εκτός του αθλητικού). Τα έχω κάνει γενικώς όλα. Έχω καταλήξει βέβαια ότι δεν μπορώ να κάνω ειδήσεις, με τον τρόπο που γίνονται πια. Πρέπει να έχεις ειδική αντοχή σε μερικά πράγματα. Για παράδειγμα, όταν ήμουν στο ΣΚΑΙ είχαμε πάει έξω από το σπίτι ενός παιδιού που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε να κάνουμε ζωντανό και επειδή ήταν πολύ περίεργη η αντιμετώπιση της μαμάς του, εμένα μου έγραψε τόσο άσχημα επειδή μας την ψιλοείπε και τότε αποφάσισα πως εγώ αυτό δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Θέλω πιο ευχάριστα πράγματα. Εντελώς τυχαία προέκυψε εκείνη την εποχή και η πρόταση από την Ρούλα Κορομηλά και έτσι έκανα τα πρώτα μου βήματα στην ψυχαγωγία.
Έχετε κρατήσει επαφές με τη Ρούλα Κορομηλά;
Δεν είμαστε αυτό που λέμε κάθε μέρα στα τηλέφωνα, αλλά όποτε τη δω σίγουρα θα μιλήσουμε. Κοίταξε να δεις, η Ρούλα για μένα είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε καταρχάς σε προσωπικό επίπεδο με μία ιστορία. Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι πρώτα η προσωπική της βοήθεια εκείνη την εποχή και έπειτα η επαγγελματική. Το κρατάω σαν κάτι ιδιαίτερο. Όλο λέμε θα συναντηθούμε, αλλά συνεχώς το αναβάλλουμε.
