Του Κώστα Τριανταφυλλάκη*
Είναι μερικοί άνθρωποι που σημαδεύουν τη ζωή σου ανεξίτηλα.
Τις πιο πολλές φορές, ίσως και να μην το μάθουν ποτέ, πόση επιρροή έχουν ασκήσει πάνω σου..
Στην Πρώτη Γυμνασίου, καμιά εικοσαριά μαθητές, από τα τελευταία γράμματα της αλφαβήτου…περισσέψαμε και από το Αρρένων Διδυμοτείχου, μας έστειλαν να κάνουμε μάθημα, σ΄ένα μεικτό τμήμα με το…Θηλέων!
Ο αείμνηστος Γυμνασιάρχης μας Δημήτρης Ψιμούλης, μας είδε…μαραμένους και μας μάζεψε σε μιά γωνιά, να μας τονώσει το ηθικό: “Θα είστε οι …Πεζοναύτες μου!” μας είπε.
Παιδιά εμείς, ξερακιανά, νοιώσαμε γίγαντες!
Οι περισσότεροι μέναμε μόνοι, μας πήρε κάτω από τις φτερούγες του!
Τους θυμάμαι όλους, έναν-έναν εκείνους τους συμμαθητές μου! Και τις συμμαθήτριές μου!
Κάθε 15 ημέρες είχε εκδρομή! Αγαπημένος του προορισμός ο Σιδηροδρομικός Σταθμός!
Μια μέρα την 15η, που ήταν για να “εκδράμουμε”, χιόνιζε.
Οι καθηγητές, μετά την πρωϊνή προσευχή και την έπαρση της σημαίας, μας οδήγησαν βιαστικά στις τάξεις.
Καθώς πηγαίναμε στην αίθουσα, αδιάβαστοι οι περισσότεροι, καθ’ ότι περιμέναμε εκδρομή, τον συναντήσαμε στο διάδρομο. “Κύριε Γυμνασιάρχα, σήμερα είναι η 15η!”
“Η 15η;” αναρωτήθηκε!
Δυο-τρείς καθηγητές έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι χιόνιζε, αλλά ο Γυμνασιάρχης, έδωσε, βροντερή, την εντολή: “Εις παράταξιν!”
Ξαναβγήκαμε έξω και παραταχθήκαμε!
Εκανε μια μίνι σύσκεψη με τους καθηγητές και ύστερα πήρε τον λόγο:
“Είναι δυνατόν μια ελαφρά θωπευτική χιών να μας ημποδίσει ινα μην εκδράμoμεν; Ερωτώ και λέγω;”
Η ετυμηγορία ήταν όχι!
Και….εξέδραμον!
Πήγαμε μέχρι το Σταθμό, επιστρέψαμε και …λύσαμε τους ζυγούς!
Την Ανοιξη επειδή εμείς της Πρώτης, σχολούσαμε νωρίτερα, κρυβόμασταν πίσω από τα κάγκελα και περιμέναμε τις λυγερές της ΣΤ να κατηφορίζουν τον δρόμο. Μόλις έβγαιναν από το σχολείο, οι πιο ζωηρές, ξεκούμπωναν το πρώτο και το τελευταίο κουμπί από την ποδιά τους και λικνίζονταν σαν νεραϊδες! Και εμείς οι ταλαίπωροι, αναστατωνόμασταν από το θέαμα!
Σε μια τέτοια κατάσταση εκστασιασμού, βλέπω τον Γυμνασιάρχη να με κοιτάει με πονηρό ύφος.
«Τι κάνεις εδώ Κωστάκη;»
Οι άλλοι τον είχαν πάρει χαμπάρι και την… έκαναν. Εγώ απορροφημένος από το …θέαμα, ούτε που το κατάλαβα!
Τσακίστηκα να φύγω, αλλά ξέχασα τα βιβλία μου…
Την επομένη ημέρα, με φώναξε στο Γραφείο του και γελώντας μου τα παρέδωσε, χωρίς να πεί λέξη…
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το γέλιο του….
Ο Γυμνασιάρχης, συνήθιζε, ειδικά στην αρχή της εβδομάδος, πρίν την έναρξη του μαθήματος, να μας βγάζει ένα λογύδριο για το “ενδοξον παρελθόν της Πατρίδος μας!”
Οσα χρόνια και να περάσουν, σαν καμπάνα ηχεί ακόμα η φωνή του:
“Από Ομήρου άρξασθαι!”
“Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης!”
Και το αγαπημένο του “Αιεν αριστεύειν!”
Και μας απήγγειλε από στήθους την Ιλιάδα.
Το θυμάμαι και ανατριχιάζω!
Υστερα επέμενε να διαβάζουμε ελληνική λογοτεχνία: Βενέζη, Μυριβήλη, Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, Νιρβάνα και τους Εθνικούς Ποιητές: Σολωμό-Βαλαωρίτη και Παλαμά!
Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για όσα μου προσέφερε ο πατέρας της, αφιερωμένο στη μοναχοκόρη του Χρυσούλα Ψιμούλη
-
Ποιός είναι ο Κώστας Τριανταφυλλάκης
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης γεννήθηκε στο Ασημένιο Έβρου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Το 1975 ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε στην Πάντειο. Το 1979 μετέβη στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά και πολιτικές επιστήμες (Μaster) και Διεθνείς Σχέσεις (Διδακτορικό). Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1990. Εργάζεται ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε θέματα marketing και επικοινωνίας. Έργα του: «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει» (2012), «Ημερολόγια χαρμολύπης» (2014), «Μια άλλη ευκαιρία» (2017).
