Του Κωνσταντίνου Τριανταφυλλάκη
Είχα να πάω σε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα πολλά χρόνια.
Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία φορά ήταν το 1990.
Μου έκανε εντύπωση οτι από την προηγούμενη μέρα μέχρι και το μεσημέρι της Κυριακής έλαβα περίπου 50 μηνύματα από γνωστούς και φίλους που με προσκαλούσαν να κατέβω στο Σύνταγμα. Δεν απάντησα σε κάνεναν!
Τους έστειλα, όμως, φωτογραφίες και ζήτησα να μου στείλουν και αυτοί για να …εντοπίσουμε ο ένας τον άλλον!
Στον Ηλεκτρικό, κάτι πιτσιρικάδες με “απλωμένη σαν αφοβιά την σημαία από πάνω ως κάτω”, τα πήραν με τον μηχανοδηγό του συρμού που μας ανακοίνωσε οτι δεν θα σταματήσει στην Ομόνοια. Προσπάθησα να τους ηρεμήσω λέγοντας οτι από το Μοναστηράκι ήταν πιο κοντά το Σύνταγμα. Δεν τα κατάφερα. Αρχισαν να βρίζουν τον Τσίπρα.
Κατεβήκαμε στο Μοναστηράκι.
Οι ίδιοι οι πιτσιρικάδες έκραζαν τους λίγους επιβάτες που δεν κατέβηκαν!
Ανέβηκα την Ερμού. Ηταν ακόμα 11.30, αλλά ο κόσμος πυκνός.
Ενα ζευγάρι, ήταν και δεν ήταν 30, με δυο μωρά στην πλάτη, ντυμένα με τη γαλανόλευκη ανέβαιναν τραγουδώντας.
Στο Σύνταγμα, μια ομάδα κρητικών, ξεδίπλωνε μια τεράστια ελληνική σημαία.
Η Πλατεία είχε ήδη πολύ κόσμο.
Ανέβηκα τη Βασ. Σοφίας…
Κοσμοσυρροή!
Οικογένειες, με μικρά παιδιά, με μωρά στα καροτσάκια…
Από όλη την Ελλάδα!
Από τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, το Λιτόχωρο, τη Δράμα, τις Σέρρες, τη Σπάρτη, την Τρίπολη, την Καλαμάτα, την Πάτρα, από τη Βόρειο Ηπειρο….
Από κάθε γωνιά, όπου χτυπάει ελληνική καρδιά!.
Τελικά έχουν δίκιο, οτι η Μακεδονία είναι Ελλάδα!
Μια ηλικιωμένη γιαγιά, στην ηλικία της μάννας μου, κρατιόταν από τα κάγκελα του…Αβραμόπουλου, εκεί στην πλευρά του Εθνικού Κήπου με το ένα χέρι και στο άλλο κρατούσε μια Ελληνική Σημαία.
Μόνη της!
Μόνη της κρατούσε ένα Εθνος στα χέρια της!
Οσο προχωρούσα, ο κόσμος ερχόταν κατά κύματα.
Σημαίες!
Πολλές Σημαίες!
Και νέοι!
Πολλοί νέοι!
Υπάρχει ΕΛΠΊΣ!
Ενας πιτσιρικάς, περπατούσε αγέρωχος, λές και πήγαινε σε μάχη, κρατώντας μια τεράστια ελληνική σημαία!
Τον φωτογραφίζω.
Ρωτάω τη μητέρα του.
“Μπορώ να την ανεβάσω στο FB;”
Απορεί για λίγο;
“Και δεν την ανεβάζεις;”
“Δείχνω καλός κύριε;”
Ρωτάει ο μικρός!
“Είσαι λεβέντης αγόρι μου! Στρατιώτης του Αλέξανδρου!”
Σήκωσε τη σημαία, έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο, και έπιασε το σύνθημα που φώναζαν οι Λιτοχωρίτες.
“Η Μακεδονία είναι Ελληνική!”
Εκεί στη γωνία με την Κουμπάρη, ήταν τρείς αμαζόνες, με ελληνικές σημαίες ζωγραφισμένες στο πρόσωπο, κασκώλ στο λαιμό και από μια σημαία στο χέρι!
Χοροπηδούσαν σαν κατσίκια και ξελαρυγγιάζονταν “Η Μακεδονία είναι Ελληνική”!
Ζήτησα συγνώμη που καμιά φορά τους μπινελικώνω του σημερινούς νέους…
Υπάρχει ακόμα ανθός και αίμα που βράζει!
Οσο έβλεπε το μάτι μου!
Ιστοί από ελληνικές σημαίες!
Και αυτή η κραυγή για την Μακεδονία του Αλέξανδρου!
Αυτή δεν ήταν διαδήλωση!
Ηταν γιορτή!
Πανηγύρι!
Γλέντι χαράς!
Εϊχα καιρό να δώ τόσα χαρούμενα πρόσωπα!
Και αποφασισμένα!
Σταθήκαμε εκεί μπροστά από το Πλάζα.
Ο Μικρός Αλέξανδρος, ήταν και δεν ήταν 6, χοροπηδούσε μια μια ελληνική σημαία, πιο μεγάλη από το μπόϊ του και φώναζε όλα τα συνθήματα!
Μάταια προσπαθούσε να τον συγκρατήσει η μάννα του!
Συνάντησα γνωστούς που ποτέ μου δεν περίμενα οτι θα συναντούσα σ’ ένα συλλαλητήριο για τη Μακεδονία.
Δυο-τρείς μου είπανε οτι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή τους που πήγαιναν σε συλλαλητήριο!
Και το έκαναν για τη Μακεδονία!
Υστερα ακούστηκε η φωνή του Μίκη!
Πυρπολητής ψυχών!
Με τον δικό του τρόπο!
Είμαι βέβαιος οτι λίγοι θα άκουσαν τι είπε ο Μίκης. Ομως, η παρουσία του και μόνο ήταν αρκετή!
“Γιατί όταν έρχεται ο Μίκης στα 93 χρόνια του, είναι ντροπή εμείς να μένουμε σπίτι”, ψυθίρισε ένας ηλικιωμένος κύριος.
Η βραχνή και αδύναμη φωνή του Μίκη, ερχόταν από το παρελθόν για να μας συνοδεύει, ως παρακαταθήκη, για το μέλλον!
Είχε μαζί της την δύναμη του Βαρδάρη, τον απόηχο από τη μακεδονική σάρισα, το χλιμίντρισμα του Βουκεφάλα, τον λόγο του Αρριανού, την ομορφιά της τέχνης του Λύσιππου, τη δομή της μακεδονικής φάλαγγας και την κραυγή του Αλεξάνδρου στα Γαυγάμηλα!
Ο Μίκης με την παρουσία του υψώθηκε ως ασπίδα!
Απλωσε, αυτό το δυσθεώρητο μπόϊ του και γέμισε την πλατεία!
Αυτά τα ανοιχτά του χέρια, σαν φτερούγες, σκέπασαν την Μακεδονία και την Ελλάδα μας!
Ουδόλως μ΄ απασχολεί πόσοι ήρθαν στο Συλλαλητήριο!
Ο Αλέξανδρος σε καμιά του μάχη δεν είχε την αριθμητική υπεροχή!
Στην ψυχή και τη θέληση υπερείχε!
Για αυτό νικούσε!
Μετά το χθεσινό συλλαλητήριο, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο..
Ο Μίκης, μαζί με όλους τους, φυσικά και ψυχικά, παρόντες επαναβεβαίωσε την απόφαση του 1992!
Αυτή είναι η θέλησή μας!
Ποιός θα τολμήσει να την αγνοήσει;
Ποιός είναι ο Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης γεννήθηκε στο Ασημένιο Έβρου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Το 1975 ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε στην Πάντειο. Το 1979 μετέβη στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά και πολιτικές επιστήμες (Μaster) και Διεθνείς Σχέσεις (Διδακτορικό). Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1990. Εργάζεται ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε θέματα marketing και επικοινωνίας. Έργα του: «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει» (2012), «Ημερολόγια χαρμολύπης» (2014), «Μια άλλη ευκαιρία» (2017).
