Φωτεινή Τσακίρη: Θυμάμαι τα παιχνίδια της γειτονιάς στην Ορεστιάδα

Φωτεινή Τσακίρη: Θυμάμαι τα παιχνίδια της γειτονιάς στην Ορεστιάδα

Η Φωτεινή Τσακίρη δεν χρειάζεται συστάσεις. Η συμπατριώτισσα μας ηθοποιός, έχει χρόνια τώρα πετυχημένη παρουσία τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Σε πολλά σήριαλ που είχαν μεγάλη ακροαματικότητα μάλιστα, οι ρόλοι της ήταν χαρακτηριστικοί και την έκαναν ιδιαίτερα αγαπητή και γνωστή στον κόσμο.

Η Φωτεινή είναι συμπατριώτισσα μας, αφού κατάγεται από την Ορεστιάδα, και συγκεκριμένα την Σαγήνη, αν και γεννήθηκε στη Γερμανία όπου πήγαν μετανάστες οι γονείς της. Όπως και πολλών άλλων Εβριτών άλλωστε. Θυμάται πάντως με νοσταλγία τα παιδικά της χρόνια στην Ορεστιάδα, τα παιχνίδια με τα άλλα παιδιά της ηλικίας της και όποτε το επιτρέπουν οι επαγγελματικές της υποχρεώσεις βρίσκεται στον Έβρο και την ιδιαίτερη πατρίδα της. Εκεί άλλωστε έχει πολλούς συγγενείς και φίλους.

Σε παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει η Φωτεινή έκανε τις… αναμνήσεις να ξαναγυρίσουν και να τις θυμίσουν τα περασμένα: Το έναυσμα δόθηκε από την ερώτηση:

-“Έχεις μνήμες από την Ορεστιάδα; Διατηρείς σχέσεις; Έχεις φίλους;
«Ήμουν στην Γερμανία. Εκεί γεννήθηκα και εκεί μεγάλωσα. Οι γονείς μου είναι από την Ορεστιάδα και οι δύο. Ο μπαμπάς είναι από την Κλεισώ, και η μαμά από τη Σαγήνη και το πατρικό μας σπίτι είναι στη Σαγήνη. Μιλάμε για προάστια βέβαια. Δεν είναι το χωριό εκτός Ορεστιάδας. Μου έκανε φοβερή εντύπωση όταν πριν λίγα χρόνια ανέβηκα επάνω, το πως έχει μεγαλώσει αυτή η πόλη τόσο ραγδαία. Με το καινούργιο δρόμο που έχει φτιαχτεί ξαφνικά είχα την αίσθηση των προαστίων. Σαν να μπήκα και να έλεγε κάπου βόρεια Ορεστιάδα, νότια Ορεστιάδα και λέω που είμαι ξαφνικά και τι έχει γίνει αυτά τα χρόνια.

Ανεβαίνω συχνά στην Ορεστιάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Έχω πολλές παιδικές μνήμες. Χωνόμουν στις αποθήκες και όπως ο Σκρούτζ κάνει βουτιά μέσα στα λεφτά, εγώ έκανα βουτιά μέσα στα στάρια. Αυτή είναι μια πολύ έντονη παιδική μου ανάμνηση. Ή ας πούμε ένα παιδικό παιχνίδι που κάναμε με τα παιδιά της γειτονιάς με αυτοσχέδια φαναράκια και παίρναμε τους ηλιόσπορους και τους ψήναμε.. Ακούγεται ίσως από άλλη εποχή, αλλά εγώ τα θυμάμαι με πολύ γλύκα. Επίσης τα παιδιά από το Διόνυσο, κάθε φορά που βρισκόμαστε με τον Άκη (σ.σ.Τσονίδη) μου λέει, θυμάσαι τότε που χωθήκαμε μέσα στους ασβέστες, αυτός το θυμάται εγώ όχι. Κάτι τέτοια παιχνίδια. Παιχνίδια της γειτονιάς που τώρα ακούγονται λίγο σα γραφικά και εγώ η ίδια που τα ξεστομίζω, τρομάζω.»
-Έχεις συγγενείς εκεί;
« Έχω. Είναι οι γιαγιάδες μου, οι θείοι μου, τα σόγια και των δύο πλευρών. Έχω παλιούς συμμαθητές, παρέες από τα καλοκαίρια που κατεβαίναμε. Έχω κόσμο επάνω πολύ. Ο οποίος βέβαια σκορπίζει. Και όσο χάνεται αυτή η επαφή ή μάλλον όσο περισσότερο χρόνο κάνεις για να ανέβεις πάνω, οι αρμοί λίγο ξεχειλώνουν. Βέβαια ευτυχώς που υπάρχει και το facebook για να με βρίσκει και η νεότερη γενιά. Υπάρχουν ερωτήσεις όπως γεια σου είσαι από Ορεστιάδα; Ή του τύπου, γεια σου με λένε Άννα και είσαι η θεία μου. Έχει πλάκα όλο αυτό. Στο «Φιόρε του Λεβάντε» ήρθαν παιδιά στα καμαρίνια και όταν μου είπαν ότι είμαστε από Αλεξανδρούπολη, ήταν πάρα πολύ συγκινητικό. Θεωρώ ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από τις ρίζες σου. Οφείλεις να μην ξεφύγεις και πάντα να τις θυμάσαι. Και κάθε φορά που έρχεται και σε τραβάει από το μανίκι όλη αυτή η ιστορία, άρα θεωρώ ότι δεν είναι μόνο δικό μου το θέμα. Όλοι μας αισθανόμαστε κάπως περίεργα. Πόσο μάλλον όταν δεν είμαστε στον τόπο και έχουμε μετοικίσει. Αν ακούσεις ότι κάποιος είναι από πάνω, ξαφνικά αισθάνεσαι μια παρηγοριά και μια γλύκα, παρόλο που δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντι σου.»

Η ηθοποιία πως προέκυψε;

“Μπήκα στο Πανεπιστήμιο, σχεδόν κατά λάθος, στο τμήμα θεατρικών σπουδών, στα δεκαοκτώ μου. Στην ηλικία του γυμνασίου είχαμε έρθει για λίγα χρόνια στην Ορεστιάδα από τη Γερμανία, όπου είχαν μεταναστεύσει οι γονείς μου, με τη μητέρα μου και τον αδερφό μου. Ξαναφύγαμε όμως πίσω, η οδύσσεια ενός ξεριζωμένου, δεύτερο κύμα μετανάστευσης. Τελειώνω λύκειο, δίνω εξετάσεις, μπαίνω στη φιλοσοφική Αθηνών, τμήμα θεατρολογίας, δεύτερη επιλογή, γιατί πρώτη επιλογή επίσημη ήταν νομική. Αυτό ήταν της απολύτου οικογενειακής έγκρισης. Αλλά ευτυχώς μπήκα στο χόμπι μου, σ’ αυτό που ήθελα. Ήμουν λίγο τυχερή.»