Σταυρούλα Δεληντζόγλου : Η συγγραφή είναι μέσο να ταξιδέψει η ψυχή, ο νους και η καρδιά

Σταυρούλα Δεληντζόγλου : Η συγγραφή είναι μέσο να ταξιδέψει η ψυχή, ο νους και η καρδιά

Η συμπατριώτισσα μας συγγραφέας Σταυρούλα Δεληντζόγλου, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου της “Μια χούφτα πετράδια” στη Θεσσαλονίκη, παραχώρησε συνέντευξη στην γνωστή ιστοσελίδα των Αθηνών now24.gr του καταξιωμένου δημοσιογράφου Πέρη Χαλάτση. Με αφορμή το βιβλίο, μίλησε για τα παιδικά της χρόια στο Διδυμότειχο και την Αλεξανδρούπολη.

Η Μαίρη Γκαζιάνη που πήρε την συνέντευξη, ξεκίνησε με μια παρουσίαση της Σταυρούλας Δεληντζόγλου αναφέροντας: “Γεννήθηκε στο ακριτικό Διδυµότειχο, όπου και διαµένει σήµερα µε τον σύζυγο της. Έχει σπουδάσει βοηθός προσχολικής αγωγής, δραστηριοτήτων, δηµιουργίας και έκφρασης, ωστόσο δεν άσκησε ποτέ την ειδικότητά της. Από το 2004 εργάζεται στον Οργανισµό Απασχόλησης Εργατικού Δυναµικού, στο Υποκατάστηµα Διδυµοτείχου. Το βιβλίο, «Μια χούφτα πετράδια», είναι το πρώτο της µυθιστόρηµα.

ΕΡ. Σταυρούλα γεννήθηκες και μεγάλωσες στο Διδυμότειχο. Πως θυμάσαι τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια;

ΑΠ. Με ένα τεράστιο χαμόγελο και με μια γλυκιά νοσταλγία! Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με άφθονη αγάπη, που μου χάρισε τις πιο όμορφες αναμνήσεις, σε ένα ασφαλές κοινωνικό περιβάλλον, δίπλα σε αξιόλογους ανθρώπους που με περιέλαβαν με καλοσύνη και τρυφερότητα. Πάντα μαζί με τους παππούδες και τις γιαγιάδες είτε στο Διδυμότειχο είτε τα καλοκαίρια στην Αλεξανδρούπολη, χάρη στους οποίους έμαθα να γράφω και να διαβάζω. Η εικόνα του παππού να έρχεται με την εφημερίδα καθημερινά και την ιεροτελεστία με την οποία την προετοίμαζε, για να τη διαβάσει, παραμένει αναλλοίωτη στο μυαλό μου.

Πάντα κουβαλώ στην καρδιά μου τις στιγμές που υπό τη μελωδία «άστα τα μαλλάκια σου», να με κρατά στην αγκαλιά του ο άλλος παππούς και να με χορεύει, να με στριφογυρίζει κι εγώ να γελώ με την καρδιά μου! Δίπλα δίπλα με τη γιαγιά το καλοκαίρι να καθαρίζουμε μύδια και να ετοιμάζουμε χωριάτικη σαλάτα. Η μυρωδιά της σαλάτας μέχρι και σήμερα φέρνει στη μνήμη μου εκείνες τις ωραίες καλοκαιρινές στιγμές. Η γιαγιά στο Διδυμότειχο να μου ετοιμάζει τσουρέκια που μέχρι σήμερα καμιά άλλη συνταγή δε βρέθηκε αντάξιά της και παραδοσιακές λαγγίτες με ζάχαρη και κανέλα! Και φυσικά οι δυο άγγελοι που έχω για γονείς πάντα στο πλάι μου, που δεν  μπορώ να απαριθμήσω αναμνήσεις. Και όλα αυτά στις γειτονιές του Διδυμοτείχου που ακόμη και σήμερα ακούγονται γέλια και χαρούμενες παιδικές φωνές αλλά και στην Αλεξανδρούπολη που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου μέχρι και σήμερα.

Μπορώ να μιλάω για ώρες για τα παιδικά μου χρόνια, με την ίδια λαχτάρα! Έχω τόσα να πω που το καθετί με στιγμάτισε και με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Όσα ευχαριστώ και να πω δεν μπορεί να αποτυπωθεί η ευγνωμοσύνη που νιώθω για όλα αυτά… Την εφηβεία μου τη θυμάμαι δίπλα στον άντρα μου, καθώς ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε χρονών όταν γνωριστήκαμε ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου ένα κρύο βράδυ σε ένα καφέ. Δε θεωρώ ότι πέρασα εφηβεία, δεν είχα εξάρσεις, δεν υπήρξα αντιδραστική, θα με χαρακτήριζες μάλλον καλόβολο παιδάκι γενικότερα.

ΕΡ. Υπάρχει διαφορά στο Διδυμότειχο των παιδικών σου χρόνων με αυτό που αντικρίζεις σήμερα;

ΑΠ. Το Διδυμότειχο παραμένει μια μικρή «αναλλοίωτη στο χρόνο» πόλη, τοποθετημένο μέσα στη φύση, με μια ηρεμία, όπου όλες οι αποστάσεις είναι κοντινές, τα σοκάκια του είναι ασφαλή, έχοντας γνώριμα χαμογελαστά πρόσωπα τριγύρω, πάντα πρόθυμα να βοηθήσουν! Η μόνη ίσως  διαφορά στα δικά μου μάτια, είναι η ανοικοδόμηση μετά το Νοσοκομείο, όπου κάποτε υπήρχαν χωράφια. Πλέον όμως υπάρχουν νέες πολυκατοικίες διευρύνοντας έτσι την κατοικήσιμη περιοχή.

ΕΡ. Μεγαλώνοντας σπούδασες βοηθός προσχολικής αγωγής αλλά δεν ασχολήθηκες ποτέ με τις σπουδές σου. Τι ήταν αυτό που σε απέτρεψε;

ΑΠ. Ολοκληρώνοντας την πρακτική μου έτοιμη για τον εργασιακό στίβο, μου προτάθηκε μια εποχική απασχόληση σε έναν από τους τοπικούς παιδικούς σταθμούς, ωστόσο λίγες ημέρες πριν την έναρξη του σχολικού έτους, η θέση δόθηκε σε μια άλλη άξια συνάδελφο. Τον επόμενο μήνα  προέκυψε η προκήρυξη για εργασία μέσω προγράμματος στον ΟΑΕΔ και αισίως εκείνη η φαινομενικά αναποδιά εξελίχθηκε σε κάτι θετικό, καθώς έχω δουλειά μέχρι και σήμερα και το κυριότερο κάνω κάτι το οποίο με ευχαριστεί και το κάνω με  μεγάλη χαρά και χαμόγελο.

ΕΡ. Με τη συγγραφή πότε άρχισες ν΄ ασχολείσαι;

ΑΠ. Μετά τα τριάντα μου. Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να περιπλανηθώ στα μονοπάτια της δημιουργικής γραφής κι εγώ η ίδια πέρα από αναγνώστρια, ότι θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο! Το ανέλπιστο αυτό ταξίδι ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια και έφερε πολύτιμα δώρα στη ζωή μου!

ΕΡ. Τι είναι για σένα η συγγραφή;

ΑΠ. Είναι ένα μέσο να ταξιδέψει τόσο η ψυχή όσο ο νους και η καρδιά! Άσχετα αν όσα γράφεις είναι βιωματικά και  σε αφορούν άμεσα ή όχι, ένα κομμάτι δικό σου, βρίσκεται κρυμμένο κάπου εκεί μέσα. Είναι ένας  τρόπος αυτό το τωρινό κομμάτι σου να μείνει στο χρόνο και σε κάποια ανύποπτη στιγμή, να συνδεθείς ψυχικά-πνευματικά με κάποιον άλλο και να υπάρξει μια μαγική αλληλεπίδραση!

ΕΡ. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο σου με τον τίτλο «Μια χούφτα πετράδια». Σε τι είδους πετράδια αναφέρεται;

ΑΠ. Ο τίτλος είναι αλληγορικός, πηγάζει από τα ονόματα των πρωταγωνιστριών. Η καθεμιά φέρει το όνομα από ένα πολύτιμο λίθο.

ΕΡ. Γιατί αποφάσισες να δώσεις στις ηρωίδες σου ονόματα πολύτιμων πετραδιών;

ΑΠ. Τις θεωρώ όλες τόσο προικισμένες, χαρισματικές και ξεχωριστές, όσο και οι αληθινοί πολύτιμοι λίθοι! Και επιπλέον ήθελα πέραν της δυνατής τους φιλίας, να έχουν και ακόμη ένα κοινό χαρακτηριστικό που να τις ενώνει και έτσι αβίαστα  προέκυψαν τα ονόματά τους.

ΕΡ. Οι πέντε γυναίκες συνδέονται μεταξύ τους από τα παιδικά τους χρόνια. Τι είναι αυτό που τις ενώνει;

ΑΠ. Η φιλία, η αληθινή φιλία, με τα επάνω και τα κάτω της, με τις συγκρούσεις και τις φθορές, τα ευτράπελα της ζωής όπως συμβαίνει σε όλες τις μακροχρόνιες σχέσεις. Είναι μαζί από παιδιά και πορεύονται με κοινά βιώματα και αναμνήσεις που τις έχουν προσδιορίσει ως άτομα. Η μία συνέδραμε στην προσωπικότητα της άλλης και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της.

ΕΡ. Υπάρχει κάτι που τις χωρίζει;

ΑΠ. Είναι διαφορετικές όπως προείπα συμπληρώνουν μοναδικά ωστόσο η μία την άλλη, αλλά επί της ουσίας τίποτα δεν είναι ικανό να τις χωρίσει. Υπάρχουν διαστήματα που οι συγκυρίες, οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας τις απομακρύνουν παροδικά, αλλά οι καρδιές τους είναι άρτια συνδεδεμένες στο μονοπάτι της ζωής…

ΕΡ. Με μια λέξη πως θα χαρακτήριζες κάθε μια από αυτές;

Ζαφειρία: φωτιά- δυναμική, Σμαράγδα: κυρία- αξιοπρεπής, Κοραλία: βράχος- προσγειωμένη, Αδαμαντία: γλύκα- ρομαντική, Ρουμπίνη: σύγχρονη ηρωίδα- συνεπής.

ΕΡ. Με το βιβλίο σου μας περιγράφεις πέντε διαφορετικές ιστορίες. Στη μια, οι ηρωίδες σου προβαίνουν σε μια υπερβολικά αποτρόπαια πράξη. Τι τις οδήγησε ως εκεί;

ΑΠ. Αρχικά η οδύνη για ότι συνέβη σε ένα  πολυαγαπημένο πρόσωπο, ένα αληθινό άγγελο, που δεν πείραξε ποτέ κανέναν και μπορεί να ταλαιπωρήθηκε από την πρώτη ημέρα της ζωής του, ωστόσο έφερε μόνο χαρά στη ζωή όλων και σε καμιά περίπτωση δεν άξιζε αυτό που του συνέβη! Και φυσικά τόσο η ατιμωρησία του δράστη όσο και η καθ’ έξιν και υπότροπη συμπεριφορά που επέδειξε στην πορεία …

ΕΡ. Έρωτες που ευδοκιμούν, χαμένοι έρωτες, αρρώστιες, απιστίες, θάνατοι, αυτοκτονίες, όλα υπάρχουν μέσα στο βιβλίο σου. Τι ήθελες να περάσεις στους αναγνώστες σου;

ΑΠ. Έχω ξαναπεί ότι ο λόγος που με ώθησε στο να γράψω τα «πετράδια», ήταν για να απορροφά κάθε δυσάρεστη σκέψη μου σε μια εξαιρετικά δυσάρεστη και επώδυνη περίοδο της ζωής μου, ως μέσο διαφυγής και συναισθηματικής επιβίωσης. Δεν είχα κατά νου ότι όσα έγραφα, θα διαβάζονταν κάποια στιγμή και από κάποιον άλλο και η ιδέα της έκδοσης προέκυψε πολύ αργότερα, όταν το χειρόγραφό μου άρχισε να διαβάζεται από γυναίκες του κοινωνικού μου περίγυρου. Ακόμη και μετά το περσινό καλοκαίρι που μου έγινε η πρόταση, το κείμενο διατηρήθηκε ως είχε. Όπως γίνεται αντιληπτό δεν είχα κάποιο μήνυμα που θα ήθελα να επικοινωνήσω στους αναγνώστες! Μπορώ να πω όμως πως όσα συνέβησαν στις ηρωίδες, ενδεχομένως έχουν συμβεί σε πολλές από εμάς ή μπορούν εν δυνάμει να συμβούν, καθώς στις αναμνήσεις τους αυτές, εξιστορούνται καταστάσεις που ανάλογα με την ηλικία και τη φάση της ζωής που περνάμε, μπορούμε να ταυτιστούμε με κάποια από αυτές και στο πρόσωπο των υπολοίπων να αναγνωρίσουμε γυναίκες που ζουν γύρω μας! Κοινές σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμοί, συναισθήματα κλπ. Όλα είναι μέσα στη ζωή…

ΕΡ. Κρίνοντας από τις εξελίξεις στη ζωή τους ποια θεωρείς πιο ευτυχισμένη και ποια πιο δυστυχισμένη από τις πέντε γυναίκες;

ΑΠ. Η πιο δυστυχισμένη μου ήρθε πιο εύκολα… η Σμαράγδα! Της συνέβησαν πολλά και δυσάρεστα όπως και σε όλες τις ηρωίδες, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, της συνέβη το χειρότερο που  μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα! Από την άλλη η πιο ευτυχισμένη έχοντας κατά νου όχι μόνο όσα έζησε, αλλά και την προσωπικότητά της, θα έλεγα η Κοραλία, διότι ουσιαστικά δοκιμάστηκε σε ένα τομέα της ζωής της, του οποίου η έκβαση μάλιστα ήταν αισίως ελπιδοφόρα!

ΕΡ. Η μοίρα ή οι επιλογές τους έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις ζωές τους;

ΑΠ. Πλέον πιστεύω ότι οι επιλογές που κάνουμε και οι αποφάσεις που παίρνουμε, ορίζουν τη ζωή μας! Ακόμη και κάτι «μοιραίο» – ευκαιριακό, ανάλογα με τη δική μας αντιμετώπιση μπορεί να πάρει διαφορετική τροπή! Συνεπώς όπως ισχύει και σε μας, έτσι και στις ηρωίδες του βιβλίου μου, το πώς διαχειρίστηκαν όσα τους συνέβησαν, καθόρισαν το μέλλον τους.

ΕΡ. «Οι ανθρώπινες ζωές άραγε, καταστρέφονται ή απλά εξελίσσονται;» ρωτάς στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Εσύ τι πιστεύεις;

ΑΠ. Έμαθα να είμαι αισιόδοξη, να ανακαλύπτω και να εστιάζω στο θετικό κομμάτι κάθε δυσάρεστης κατάστασης. Συνεπώς ότι και να συμβεί, όσο επώδυνο και να είναι, πιστεύω ότι εξαρτάται από εμάς, για το πώς θα το αντιμετωπίσουμε και αν θα  επιτρέψουμε, να καταστρέψει τη ζωή μας. Οι ζωές μας δεν είναι στατικές, όσες φθορές και αλλοιώσεις και να προκύψουν, έχουν τη δυναμική να αλλάζουν, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ανακάμπτουμε και να αναγεννιόμαστε από τις στάχτες μας.

ΕΡ. Αφού σ΄ ευχαριστήσω και σου ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σου, θα σου ζητήσω να κλείσεις με μια δική σου φράση αυτή τη συνέντευξη.

ΑΠ. Εγώ σε ευχαριστώ που αποδέχθηκες την πρότασή μου και με βοηθάς να επικοινωνήσω το βιβλίο μου. Δυστυχώς το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι στα αγγλικά, αλλά με αντιπροσωπεύει… «Always look on the bright side of life!». Η ζωή είναι ωραία, ας εστιάζουμε λοιπόν στη θετική πλευρά της ζωής!

*** Το βιβλίο «μια χούφτα πετράδια» της Σταυρούλας Δεληντζόγλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.

Πηγή: now24.gr