Φανή-Χριστίνα Παπαδοπούλου: Μια πολυβραβευμένη Αλεξανδρουπολίτισσα Αρχιτέκτων στη Νέα Υόρκη

Πόσο δύσκολη είναι η διαδρομή από το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο στο Harvard και στη συνέχεια η αναζήτηση επαγγελματικής διαδρομής σ’ ένα απαιτητικό αρχιτεκτονικό γραφείο στη Νέα Υόρκη; Για τη νεαρή Αλεξανδρουπολίτισσα Φανή-Χριστίνα Παπαδοπούλου, η οποία εν μέσω κρίσης αναζήτησε το όνειρό της και τόλμησε να ανταγωνιστεί με τους κορυφαίους, το όνειτο έγινε πραγματικότητα.

Η νεαρή αρχιτέκτοντας κατάγεται από την περιοχή μας, αφού ο πατέρας της, Διευθυντής του Ακτινολογικού του Νοσοκομείου “ΕΡΡΙΚΟΣ ΝΤΥΝΑΝ”, είναι από την Αλεξανδρούπολη. Μιλώντας στο evros-news.gr για αυτή την δύσκολη αλλά εξαιρετικά πετυχημένη και ενδιαφέρουσα διαδρομή, λέει: «Εδώ και οκτώ μήνες περίπου ζω και εργάζομαι ως αρχιτέκτων στην Νέα Υόρκη. Το αρχιτεκτονικό γραφείο στο οποίο εργάζομαι, οι 1100 Architect, είναι ένα βραβευμένο και εδραιωμένο γραφείο με έδρα την Νέα Υόρκη και την Φραγκφούρτη.

Οι ιδρυτές του ο David Piscuskas και ο Juergen Riehm, Αμερικανός και Γερμανός πολίτης αντίστοιχα, είναι δύο άνθρωποι με όραμα, που απασχολούν περισσότερους από 60 επαγγελματίες ποικίλλων εθνικοτήτων σε δύο ηπείρους. Ο David Piscuskas έχει για το 2017 έναν επί πλέον ρόλο: είναι ο Πρόεδρος της Ενωσης Αρχιτεκτόνων της Νέας Υόρκης  (AIANY) για το τρέχον έτος.

Ο David Piscuskas και ως καταξιωμένος αρχιτέκτων, αλλά και από την θεσμική του θέση, υπερασπίζεται συχνά και δημόσια τις θεμελιώδεις αξίες, για τις οποίες πήρα την απόφαση να έρθω στην Αμερική μετά το πέρας των πρώτων σπουδών μου,  δηλαδή, την αξιοκρατία, την πρόσβαση σε μοναδικές επαγγελματικές και εκπαιδευτικές ευκαιρίες και, τελευταίο αλλ’  όχι έσχατο, την πραγματικά διεθνή και πολυπολιτισμική εμπειρία, που υπήρξαν οι μεταπτυχιακές μου σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Harvard,  Graduate School of Design.

Σημειώνω πάντως, ότι ακόμα και υπό το κράτος των σημερινών οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών συνθηκών, όπως αυτές διαμορφώνονται παγκοσμίως, δεν θα άλλαζα ούτε στιγμή την  επιλογή μου για την συγκεκριμένη  ακαδημαϊκή και επαγγελματική μου πορεία”.

Το ξεκίνημα από το ΕΜΠ

Στις πανελλήνιες εξετάσεις του 2008 πέρασε πρώτη στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ στην Αθήνα. “Η εμπειρία μου στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ ήταν αξέχαστη”, λέει και συνεχίζει: “Το επίπεδο σπουδών στην σχολή μου ήταν κατά το κριτήριό μου υψηλό και η αφοσίωσή μου στην μελέτη της Αρχιτεκτονικής προχώρησε με αυξανόμενη διάθεση μέσα στα χρόνια. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου βραβεύθηκα πολλαπλώς για τις επιδόσεις μου με βραβεία και υποτροφίες, τόσο του ΕΜΠ όσο και του ΙΚΥ. Από απόψεως ικανοτήτων επομένως θεώρησα ότι υπήρχε το υπόβαθρο , ώστε να μπορώ  να επιχειρήσω οποιοδήποτε επόμενο βήμα επιθυμούσα μετά την αποφοίτηση μου.

Κάθε φοιτητής που το έχει επιχειρήσει όμως ξέρει πόσα κύματα εσωτερικής αμφιβολίας πρέπει να αντιμετωπίσεις, όταν καταθέτεις την αίτησή σου για μεταπτυχιακές σπουδές στο Harvard. Η διαδικασία είναι περίπλοκη , τα standards υψηλά, ο ανταγωνισμός σκληρός  και δεν αισθάνεσαι ποτέ αρκούντως προετοιμασμένος. Το πιο έντονο imposter syndrome εμφανίζεται κατά την διάρκεια αναμονής των αποτελεσμάτων. Προετοιμάζεσαι για το χειρότερο και εύχεσαι το καλύτερο. Και στην δική μου περίπτωση, όταν ήρθε το γράμμα της αποδοχής μου στο Harvard, μου πήρε ένα υπερατλαντικό ταξίδι για να το συνειδητοποιήσω και να πεισθώ ότι επάξια και χάρη στην καλή δουλειά και την προσήλωσή μου στον στόχο έγινα δεκτή.

Το άλμα στο Harvard

Τον Σεπτέμβριο του 2014 επομένως ξεκίνησα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Για το Πανεπιστήμιο του Harvard και -εν προκειμένω- για την Αρχιτεκτονική του Σχολή ποτέ δεν θα μπορέσω να εκφράσω επαρκώς τον θαυμασμό μου όσα κι αν πώ.  Η πολυπολιτισμικότητα και η αντιπροσώπευση αναρίθμητων εθνικοτήτων  και πολιτισμών στο Graduate School of Design σε συνδυασμό με το περιεχόμενο και το επίπεδο των σπουδών δικαιώνουν την φήμη του.

Στο πρώτο μου εξάμηνο συνεργάστηκα με μία φοιτήτρια από την Ινδία , με ένα φοιτητή από το Τέξας και ένα φοιτητή από την Καλιφόρνια. Μαζί κερδίσαμε ένα διαγωνισμό του  MIT Climate CoLab, για την αντιμετώπιση της αστικής θερμονησίδας, με το Project, το οποίο παρουσιάσαμε στο συνέδριο Crowds&Climate τον Μάρτιο του 2015.  Το project που δημιουργήσαμε είναι ένας τοίχος από δοχεία τερρακότας , που γεμίζουν με νερό και ψύχουν το περιβάλλον με την διαδικασία της εξάτμισης.

Στο δεύτερο εξάμηνο μία ακόμη συνεργασία μου με ένα συμφοιτητή μου επελέγη για δημοσίευση στο Platform 8, την ετήσια έκδοση του Harvard GSD, που περιλαμβάνει τις καλύτερες εργασίες φοιτητών κατά το ακαδημαικό έτος. Στο τελευταίο μου εξάμηνο η εργασία μου για το Αρχιπέλαγος της Βοστώνης έτυχε τόσο καλής αποδοχής, ώστε απέσπασε έπαινο από την Architect’s Newspaper στα βραβεία Best of Design για το 2016 και δημοσιεύθηκε στο τεύχος του Δεκεμβρίου 2016.

O αγώνας για την  επαγγελματική καταξίωση

Μετά την αποφοίτησή μου από το Harvard, μου προτάθηκε να συνεισφέρω γραφικά σε μία από τις σημαντικ;oτερες αρχιτεκτονικές εκδόσεις ,  το Pamphlet Architecture 36. Ταυτόχρονα,  προσελήφθην στο γραφείο των 1100 Architect  στο κέντρο του Manhattan ως νέα αρχιτέκτων. Οι επαγγελματικές προκλήσεις στο γραφείο των 1100 Architect είναι πολυδιάστατες και ιδιαίτερα απαιτητικές. Διαπίστωσα ότι ο μόνος τρόπος να ανταποκριθεί κανείς σε τέτοιου είδους απαιτήσεις είναι να αναλάβει ευθύνες, να αναπτύξει πρωτοβουλίες, να μελετήσει το αντικείμενό του ξανά και ξανά και ξανά και μετά να αφοσιωθεί στην διεκπεραίωση της αποστολής του. Μετά από μια πορεία σκληρής δουλειάς και απόλυτης αφοσίωσης στο αντικείμενό μου,  μπορώ να υποστηρίξω ότι η αμφιβολία και οι δεύτερες σκέψεις δεν οδηγούν στην επιτυχία και την πρόοδο.

Μέσα σε οκτώ μόλις μήνες έχω αναλάβει αρχιτεκτονικές και διοικητικές ευθύνες που υπερβαίνουν κατά πολύ το επίπεδο εμπειρίας και την “βολή” μου.  Ωστόσο έχω κατορθώσει να φέρω σε πέρας κάθε έργο που μου έχει ανατεθεί και ταυτόχρονα να κερδίσω τον σεβασμό και την αναγνώριση των συναδέλφων και των πρισταμένων μου. Αυτό το αίσθημα επαγγελματικής πληρότητας, οι καθημερινές προκλήσεις, τα εξαιρετικά projects και η οσμωση με ικανούς συνεργάτες από όλα τα μέρη του πλανήτη είναι μια καθημερινότητα που δεν αλλάζω.

Για μια Ελληνίδα που ζεί και εργάζεται στην Νέα Υόρκη κάτω από τις σημερινές συνθήκες η καλύτερη απόφαση είναι να αποδεικνύεις κάθε μέρα ότι αξίζεις κάθε στιγμή από την επιτυχία σου”.