Μια συμπατριώτισσα μας ηθοποιός, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Σουφλί, καμία απολύτως σχέση δηλαδή με αυτό που ζει τώρα ως μόνιμος κάτοικος του Λος Άντζελες δίπλα σε αστέρια του κινηματογράφου, έχει καταφέρει να πάρει το Oscar καλύτερης stand up comedy και να γνωρίσει παγκόσμιας ακτινοβολίας ηθοποιούς, όπως ο Αλ Πατσίνο.
Η ίδια στις συνεντεύξεις που έχει κατά καιρούς δώσει, κυρίως στα χρόνια που κάνει καριέρα στις ΗΠΑ, την “μ΄’εκκα του θεάματος” αναφέρεται και στα παιδιά της χρόνια στο Σουφλί. Εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Από τα καλύτερα της ζωής της άλλωστε, παραδέχεται ότι είναι:
- Η οικογένειά της και οι φίλοι της.
- Η αγάπη της για το Σουφλί, όπου μεγάλωσε.
- Θέλει να εκδώσει το «Σουφλιώτικο γλωσσάρι» με όλες τις λέξεις της τοπικής διαλέκτου.
Θεωρεί τους γονείς της ήρωες που έχουν καταφέρει να είναι τόσα χρόνια μαζί, αφού η ίδια όπως λέει: “Δεν μπορούμε να είμαστε με έναν άνθρωπο χρόνια. Θεωρώ τους γονείς μου ήρωες που το έχουν καταφέρει. Αντίθετα, εγώ πιο ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα”.
Τα σχολικά χρόνια στο Σουφλί και η… Ιατρική
Θυμάται τα σχολικά της χρόνια, όπου δεν ήταν αυτό που λέμε το “φυτό” της τάξης. Διάβαζε ωστόσο πολύ και συστηματικά. Χωρίς αυτό να σημαίνει κιόλας ότι δεν έβγαινε και βόλτες. Όνειρό της ήταν να περάσει στην Ιατρική Αθήνας και σίγουρα δεν θα θέλαμε να βρισκόμασταν κοντά της όταν ανακοινώθηκαν οι βάσεις και είδε πως δεν την πιάνει για λίγα μόλις μόρια. “Ήμουν σίγουρη ότι θα πέρναγα και απογοητεύτηκα τότε. Ήταν το μόνο που ήθελα. Ο ξάδερφός μου ήταν χειρούργος και παρακολουθούσα από μικρή χειρουργεία. Αυτό ήθελα να κάνω και δεν είχα δηλώσει καμία άλλη σχολή.
Ήρθα στην Αθήνα, βρήκα σπίτι και τότε μου είπε μια ξαδέρφη μου για μια οντισιόν του Μπέζου για το ‘Άκρως Οικογενειακόν’. Δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου ούτε ένα σεμινάριο υποκριτικής, αλλά παρόλα αυτά τον ενθουσίασα και πήρα το ρόλο της “Αριστέας”.
Η γυμνή φωτογράφιση και ο λόγος που την έκανε
Ακόμα και αν δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν θα έκανε ξανά γυμνή φωτογράφηση, αυτή για το γνωστό ανδρικό περιοδικό PLAY BOY την ακολουθεί. Το έκανε γιατί αποσκοπούσε στο να γίνει πιο γρήγορα γνωστή;
«Όχι, γιατί, αν ήθελα κάτι τέτοιο, θα το είχα κάνει νωρίτερα που μου το ζητούσαν. Το έκανα για τα χρήματα, γιατί είχα ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα».
-Σήμερα θα ξαναέκανες γυμνή φωτογράφηση;
«Όχι».
-Στο θέατρο;
«Έκανα γυμνό στην παράσταση της Μαριέτας Ριάλδη Η Ελλάδα μετακομίζει γιατί είχε λόγο ύπαρξης. Θα το ξανακάνω μόνο αν ο σκηνοθέτης μου με πείσει ότι είναι απαραίτητο».
Πως ξεκίνησε η καριέρα της ως ηθοποιού
Με συνεπήρε η υποκριτική και στην πορεία ξέχασα εντελώς την ιατρική. Γράφτηκα σε σχολή θεάτρου, ήρθαν κι άλλα σίριαλ και με μάθαινε όλο και περισσότερο ο κόσμος και με αναγνώριζε. Εκείνη την εποχή ήρθε στην Ελλάδα και ο διάσημος σκηνοθέτης Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, ο οποίος γύριζε μια ξένη ταινία στην Πελοπόννησο. Παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Έκανα ένα μικρό ρόλο σε αυτή την ταινία, χωρίς να ξέρω καν αγγλικά, όμως γνώρισα άτομα. Έπειτα, ήρθαν μερικές ακόμη ταινίες με αποκορύφωμα το ‘Emma Blue’, όπου έπαιζα το μπλε κορίτσι, τύπου Avatar, και μου άνοιξε πολλές πόρτες. Ταξιδέψαμε πολύ με αυτή την ταινία. Πήγαμε στις Κάννες και σε άλλα φεστιβάλ. Με κάλεσαν, λοιπόν, πολλοί ξένοι παραγωγοί να παίξω σε ταινίες τους”.
“Ενώ στο εξωτερικό μου πρότειναν δουλειές, την ίδια ώρα στην Ελλάδα οι αμοιβές έπεφταν και πολλοί ηθοποιοί έμεναν απλήρωτοι. Έτσι, το πήρα απόφαση να κυνηγήσω το μέλλον μου εκτός συνόρων. Το 2013 πήγα στη Νέα Υόρκη, όπου έκανα Off-Broadway το ρόλο της Κασσάνδρας, στην Ορέστεια του Αισχύλου για τρεις μήνες. Ξεκίνησα να μαθαίνω και αγγλικά παράλληλα, και δοκίμασα για πρώτη φορά να κάνω stand-up σε ένα club”.
And the Oscar goes to Despina
Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα Όσκαρ των ηθοποιών στην Αμερική, αντίστοιχα βραβεία υπάρχουν και για τον χώρο του Stand-up, όπου φέτος η Δέσποινα τα κατάφερε εξαιρετικά. Μετά από ψηφοφορία που έγινε στους φανατικούς οπαδούς του είδους, ψηφίστηκε ως η αγαπημένη τους, μεταξύ εκατοντάδων ηθοποιών από όλο τον πλανήτη. Ένα ανέλπιστο βραβείο που είτε η ίδια το περίμενε.
“Την πρώτη φορά που δοκίμασα να κάνω Stand-up στη Νέα Υόρκη, έτυχε να με δει ένας μάνατζερ, ο οποίος μου είπε πως ‘είσαι κάτι τελείως διαφορετικό από ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή εδώ και σαν κωμικό στοιχείο, σαν φάτσα’. Έκλεισε αμέσως εισιτήρια και φύγαμε για το Λος Άντζελες, όπου άρχισα να εμφανίζομαι στα μεγαλύτερα Comedy Clubs. Μου έδωσαν πράσινη κάρτα και μπόρεσα κανονικά να νοικιάσω πλέον σπίτι και να γίνω μόνιμη κάτοικος”.
Πόσο εύκολο είναι να κάνεις τους άλλους να γελούν; Ειδικά σε μια ξένη χώρα; “Είναι διαφορετικό το χιούμορ τους από το δικό μας. Είναι διαφορετικό ακόμη κι από πολιτεία σε πολιτεία. Στη Νέα Υόρκη είναι τόσο εγκεφαλικό το κοινό που καταλαβαίνει τα πάντα. Αντίθετα, έχω παίξει τον ίδιο μονόλογο στο Λος Άντζελες και με κοιτούσαν, περίμεναν και γελούσαν μετά από πέντε λεπτά”.
“Κάνω γυρίσματα για ταινίες το πρωί και το βράδυ πηγαίνω στο club και κάνω stand-up. Πολλοί ηθοποιοί το κάνουν αυτό στις Η.Π.Α. Μάλιστα, εμφανίζονται και αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί σε clubs χωρίς να τους περιμένεις και ψάχνουν για νέα ταλέντα. Ένα βράδυ, κι ενώ βρισκόμουν στη σκηνή, ήρθε ο Τζιμ Κάρεϊ και κάθισε στα τελευταία τραπέζια.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά που βρέθηκα να παίζω στο ‘Laugh Factory’ και προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο είδα όλες τις φωτογραφίες των μεγάλων κωμικών που έχουν περάσει από εκεί. Δάκρυσα από τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου.
Φέτος τα Όσκαρ του Stand-up έγιναν στο Club του Έντι Μέρφι, το Comedy Union, το οποίο παλαιότερα ανήκε στον Ρίτσαρντ Πράιορ. Ανατριχιαστική στιγμή. Το Stand-up είναι πλέον σαν εξάρτηση για μένα. Αν δεν παίζω κάποιο βράδυ, θα πάω να δω άλλους, για να εμπνευστώ, να δω νέα ταλέντα”.
Η γνωριμία με τον Αλ Πατσίνο
Το να έχεις καταφέρει να πραγματοποιήσεις σχεδόν όλα σου τα όνειρα τόσο νωρίς στη ζωή σου είναι δύσκολο. Σου μένουν δύο επιλογές. Είτε να κάνεις κι άλλα όνειρα και να θέσεις ακόμη μεγαλύτερους στόχους, είτε να καβαλήσεις το καλάμι, να ψωνιστείς και να νιώσεις ότι είσαι στο ταβάνι σου. Η Δέσποινα ανήκει στην πρώτη κατηγορία. “Ψώνιο είναι ο ανασφαλής άνθρωπος. Αυτός που δεν κάνει κάτι σημαντικό. Αν έχεις πετύχει πράγματα στον τομέα σου, τότε δεν είσαι ψώνιο. Νομίζεις οι πραγματικά επιτυχημένοι σκέφτονται αν θα τους αποκαλέσει κάποιος ψώνια; Ούτε που τους νοιάζει. Προσωπικά, ανεβάζω τον πήχη κάθε φορά και πιο ψηλά. Δεν έχω κάνει κάτι σπουδαίο ακόμη για να την ψωνίσω”.
Πώς γίνεται, όμως, κάποιος που έχει ακούσει κοπλιμέντα για το ταλέντο σου από τον ίδιο τον Αλ Πατσίνο να μην νιώθει ότι έχει κάνει κάτι σπουδαίο; Δεν το έχουν καταφέρει και πολλοί αυτό, έτσι; “Με τον Πατσίνο γνωριστήκαμε με αφορμή ένα σεμινάριο υποκριτικής που έκανε στο Λος Άντζελες και πήρα μέρος.
Ήμασταν 13 άτομα από όλο τον κόσμο για ένα μήνα δίπλα στον Πατσίνο, μαθαίνοντας τα μυστικά του. Το συγκλονιστικότερο, βέβαια, όλης της εμπειρίας ήταν αυτό που μου είπε στο κλείσιμο του σεμιναρίου. Ανέβασε στη σκηνή τρία άτομα, μεταξύ των οποίων κι εμένα. Και τότε είπε ‘τους βλέπετε αυτούς εδώ; Αυτοί οι τρεις θα κάνουν καριέρα 100% και ξέρετε γιατί; Επειδή εκτός από ταλέντο έχουν και προσωπικότητα”.
Τα σενάρια της ζωής της
Εκτός από το να παίζει σε ταινίες και να κάνει τους άλλους να γελούν, η Δέσποινα καταπιάνεται και με τη συγγραφή σεναρίων για τις ταινίες που θέλει να γυρίσει η ίδια. Και είναι, μάλιστα, σε πολύ προχωρημένο στάδιο. “Έχω ολοκληρώσει δύο σενάρια ταινιών μέχρι στιγμής. Η μία είναι κωμωδία και αφορά μια αληθινή ιστορία. Πρόκειται για μια παρεξήγηση που συνέβη με τον Αλ Πατσίνο τη δεκαετία του 1970 όταν γύριζε το ‘Serpico’. Μου την είπαν, την συζήτησα και με τον ίδιο και της έκανα μια διασκευή.
Είναι πανάκριβος, αλλά δέχθηκε να το κάνει δωρεάν. Θέλω να κλείσω με το πρόσωπό του και να κάνω τα γυρίσματα της ταινίας στην Ελλάδα. Όσο για τον τίτλο έχω σκεφτεί το ‘God Bless you Al Pacino’. H δεύτερη ταινία που ετοιμάζω είναι ανδρική και την έχω εμπνευστεί από το ‘1984’ του Όργουελ. Έχω ήδη μιλήσει με τον Κωνσταντίνο Τζούμα για τον ρόλο του πρωταγωνιστή, ενώ υπάρχει ένας ακόμη ανδρικός ρόλος για τον οποίο είμαι σε συζητήσεις με τον Τζον Μάλκοβιτς. Το δύσκολο δεν είναι ούτε να γράψεις το σενάριο, ούτε να βρεις τους ηθοποιούς. Το δυσκολότερο πράγμα για μια ταινία είναι να βρεις τους παραγωγούς για να στηρίξουν το πρότζεκτ σου”.
Η ζωή στο L.A.
Το να ζει μόνιμα ένας Έλληνας στη ‘Μέκκα’ του κινηματογράφου, στην Πόλη των Αγγέλων, έχει σίγουρα και θετικά, αλλά και αρνητικά. Στα δεύτερα θα πρέπει να υπολογίσουμε και το υψηλό κόστος διαβίωσης. “Είναι ακριβή ζωή δυστυχώς. Η αλήθεια είναι πως αν δεν βγάζεις χρήματα δεν μπορείς να επιβιώσεις εκεί. Θα έλεγα πως είναι και λίγο βαρετά. Ευτυχώς έχω τη δουλειά και τις σπουδές μου και ξεχνιέμαι.
Τελείωσα σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Μόνικα, ενώ τώρα παρακολουθώ μαθήματα για να πάρω και πτυχία στην αστρονομία. Αν δεν πάω στα comedy clubs, τότε θα κλειστώ σπίτι από τις 9-10 το βράδυ και θα διαβάσω. Αν έχω οντισιόν για κάποια ταινία, μπορεί να χρειαστεί να σπαταλήσω, ακόμη και 12 ώρες περιμένοντας τη σειρά μου. Χρειάζεται σίγουρα τρελές αντοχές για να το αντέξεις.
Με φλερτάρουν αρκετά στο δρόμο και με περνούν συχνά για Ιταλίδα. Έχω ξεκινήσει μάλιστα να μαθαίνω και ιταλικά. Είναι πολυεθνικό κράτος οι Η.Π.Α. Σίγουρα, με βλέπουν διαφορετικά γιατί είμαι πιο ανοιχτός χαρακτήρας από τους άλλους. Δεν έχουν τόσο χιούμορ οι Αμερικάνοι”.
“Τώρα δεν έχω κάποια σχέση. Είμαι μόνη. Παλαιότερα είχα δεσμό και με σταρ του Χόλιγουντ, αλλά και με έναν μεγάλο οικονομολόγο. Αυτά κάνουν τους κύκλους και τελειώνουν. Δεν μπορούμε να είμαστε με έναν άνθρωπο χρόνια. Θεωρώ τους γονείς μου ήρωες που το έχουν καταφέρει. Αντίθετα, εγώ πιο ελεύθερο και ανήσυχο πνεύμα”.
Πηγή: oneman.gr
