Του Κώστα Τριανταφυλλάκη
Το Διδυμότειχο είναι η πόλη της εφηβείας μου. Εκεί τελείωσα Γυμνάσιο, κάθε στενό δρομάκι είναι γεμάτο αναμνήσεις και εμπειρίες, εκεί ψηφίζω.
Με άλλα λόγια είναι η Πόλη μου. Και όπως λέει ο Καβάφης: «Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους..»
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, με αφορμή την παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής, μιας νέας και σπουδαίας ποιήτριας, του Διδυμοτείχου, της Ευαγγελίας Ζηλιασκοπούλου, ξαναβρέθηκα στο Διδυμότειχο.
Λυπούμαι που θα τα γράψω, αλλά το Διδυμότειχο είναι μια Πόλη μαραζωμένη.
Παντού είναι, ορατά, τα σημάδια παρακμής και εγκατάλειψης.
Παλιά αρχοντικά, άλλοτε στολίδια της πόλης, ερειπωμένα καταρρέουν.
Η κεντρική πλατεία, που κάποτε έσφυζε από ζωή, εγκαταλελειμένη.
Το άπαρτο Κάστρο, σημάδι από παλιές δόξες, ερημωμένο και αναξιοποίητο.
Το τζαμί, ακόμα υπό κατασκευή.
Ο Ερυθροπόταμος, που θα μπορούσε να αποτελεί κέντρο ζωής και πολλαπλών δραστηριοτήτων, αφημένος στην τύχη του.
Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός, άλλοτε κόμβος, έγινε πια μια απλή στάση!
Τα χωριά, πλούσια με ιστορία και παράδοση, που κάποτε αποτελούσαν πηγή ζωής και ήταν ο τροφοδότης της Πόλης, ερημωμένα και ως επί το πλείστον κατοικούνται από γέροντες.
Από κάποιο παράθυρο ακούγονταν η φωνή του Μπιθικώτση, «στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή…».
Θα μπορούσε να είχε γραφτεί για το Διδυμότειχο.
Η ιστορία του Διδυμοτείχου, Βασιλεύουσα κάποτε του Βυζαντίου, είναι μοναδική.
Λίγες ελληνικές πόλεις μπορούν να συναγωνιστούν τα γεωγραφικά και πολιτισμικά της πλεονεκτήματα.
Όμως αφέθηκε στην τύχη της και μαράζωσε.
Ο,τι ενδιαφέρον και ζωντανό, γίνεται στην Πόλη, αποτελεί έργο ιδιωτών, Συλλόγων και οργανώσεων.
Τα «Δίδυμα Τείχη», οι «Καστροπολίτες», η «Θεοδώρα η Καντακουζηνή», διατηρούν παραδόσεις και μνήμες, συντηρούν χορούς και τραγούδια, αναβιώνουν ήθη και έθιμα, διδάσκουν νέους, οργανώνουν εκδηλώσεις.
Είναι αξιοθαύμαστοι!
Όμως, τι να πρωτοπρολάβουν;
Από το περίσσευμα του χρόνου και της καρδιάς τους το κάνουν.
Το Διδυμότειχο πρέπει να σωθεί.
Όμως, η σωτηρία του δεν είναι ευθύνη ενός ή πολλών, αλλά είναι ευθύνη όλων μας.
Επομένως, αποτελεί και καθήκον όλων να γίνει κάτι, επιτέλους για αυτήν την Πόλη.
Απαιτείται μια σταυροφορία όχι μόνον όσων κατάγονται από την Πόλη και την αγαπούν, όλων των Θρακών, αλλά και της Κυβέρνησης της χώρας.
Είναι εθνική ντροπή να μαραζώνει μια Πόλη που αποτελεί τον προμαχώνα του Ελληνισμού.
Επειδή, ενόψει δημοτικών εκλογών, ακούω πολλά, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το Διδυμότειχο:
-δεν χρειάζεται …σωτήρες, αλλά σωτηρία.
-δεν έχει ανάγκη από πρόσωπα που αγαπούν την εξουσία, αλλά από ανθρώπους που αγαπούν την Πόλη και είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι για αυτήν.
-δεν χρειάζεται μερεμέτια και έργα βιτρίνας, αλλά μεγάλα έργα υποδομής και ένα νέο master plan που ουσιαστικά θα προβλέπει τον ανασχεδιασμό της Πόλης.
Όπως είναι το Διδυμότειχο, δεν έχει μέλλον.
-δεν έχει ανάγκη από και ηγετίσκους που θα αναμηρυκάζουν τα ίδια και τα ίδια και θα τσακώνονται για μικροεργολαβίες , αλλά ηγέτες που θα αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα βάλλουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες κάτω από τις ανάγκες της Πόλης.
Για το Διδυμότειχο δεν αρκούν πια μικρά λόγια και έργα.
Το Διδυμότειχο χρειάζεται ένα νέο Μεγάλο Οραμα και Σχέδιο.
Μια νέα Μεγάλη Ιδέα, που θα το κάνει ξανά Πρωτεύουσα.
Ένα πρώτο αίτημα μας, προς την Κυβέρνηση, είναι να μεταφερθεί η Πρωτεύουσα του Νομού Εβρου στο Διδυμότειχο!
Δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος γιατί η πρωτεύουσα και όλες οι σχετικές υπηρεσίες να βρίσκονται στην νότια άκρη του Νομού στην Αλεξανδρούπολη. Για ποιό λόγο ένας κάτοικος από το Ορμένιο θα πρέπει να διασχίζει, δυο φορές ολόκληρο το Νομό για να διεκπεραιώσει μια υπόθεσή του;
Το Νοσοκομείο να αυτονομηθεί, να ενισχυθεί και να αναβαθμισθεί σε Πανεπιστημιακό με τη μεταφορά Πανεπιστημιακών Κλινικών.
Το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης να μεταφέρει Σχολές και Τμήματά του στο Διδυμότειχο, με την παράλληλη αναβάθμιση των υπαρχουσών δομών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Να δοθούν επενδυτικά και φορολογικά κίνητρα για όσους δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Είναι εθνική ντροπή το Διδυμότειχο να έχει τον ίδιο ΦΠΑ με την…Σαντορίνη!
Όμως, όλα αυτά μπορούμε να τα απαιτήσουμε από τους άλλους.
Για να έχουν αποτέλεσμα θα πρέπει το Διδυμότειχο ν΄ αποκτήσει μια Δημοτική Αρχή που θα εκφράζει την Πόλη και θα έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει στα κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ελλάδα και την ΕΕ.
Χρειάζεται συνένωση δυνάμεων, δεν περισσεύει κανένας.
Χρειάζεται όραμα, τόλμη και αποφασιστικότητα. Κυρίως ένα φιλόδοξο, αλλά ρεαλιστικό σχέδιο. Οι ιδέες αλλάζουν τον κόσμο.
Οποιος μπορεί ν’ αναλάβει αυτήν την αποστολή, να είναι βέβαιος, ότι θα έχει την υποστήριξη όλων μας.
Ποιός είναι ο Κώστας Τριανταφυλλάκης
Ο Κώστας Τριανταφυλλάκης γεννήθηκε στο Ασημένιο Έβρου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Διδυμοτείχου. Το 1975 ήρθε στην Αθήνα και σπούδασε στην Πάντειο. Το 1979 μετέβη στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά και πολιτικές επιστήμες (Μaster) και Διεθνείς Σχέσεις (Διδακτορικό). Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1990. Εργάζεται ως Σύμβουλος Επιχειρήσεων σε θέματα marketing και επικοινωνίας. Έργα του: «Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει» (2012), «Ημερολόγια χαρμολύπης» (2014), «Μια άλλη ευκαιρία» (2017).
