Μια συγκινητική αφιέρωση έκανε ο Χρήστος Κισσούδης απ’ τους Μεταξάδες στον δάσκαλο του Χρόνη Αηδονίδη, αφού ήταν… μαθητής του στην βυζαντινή μουσική και ξεχωρίσει πλέον ως ιεροψάλτης και τραγουδιστής με όσα έμαθε από τον κορυφαίο Θρακιώτη.
Με την ευκαιρία των γενεθλίων του, αφού ο τεράστιος Χρόνης Αηδονίδης συμπλήρωσε τα 90 του χρόνια, έγραψε λοιπόν στην προσωπική του σελίδα ο Χρήστος Κισσούδης:
“Δάσκαλε χρόνια σου πολλά γερός και ο Θεός να σε έχει καλά!!!!!!
Σαν σήμερα, 23 Δεκεμβρίου του 1928 γεννήθηκε το αηδόνι της Θράκης, ο Χρόνης Αηδονίδης σε ένα μικρό χωριό, την Καρωτή, που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της κοιλάδας του Ερυθροπόταμου, κοντά στο Διδυμότειχο.
Τα πρώτα μαθήματα ψαλτικής τα πήρε από τον παπά πατέρα του, τον παπά – Χρήστο, ενώ σύρει επάνω του ακόμα τον ήχο από τα γλέντια και τα πανηγύρια του χωριού, στα οποία έδινε ζωντάνια και χρώμα με τη φωνή της η καλλίφωνη μητέρα του, η κυρά Χρυσάνθη.
Ο Χρόνης Αηδονίδης ανέδειξε το θρακιώτικο τραγούδι, την εποχή που ούτε καν το είχε στη σκέψη του. Το 1953 δούλευε στο Σισμανόγλειο νοσοκομείο και έχει πάρει τα πρώτα του συστηματικά μαθήματα βυζαντινής μουσικής, από τον σπουδαίο στην περιοχή του Διδυμοτείχου, ανατολικοθρακιώτη δάσκαλό και πρωτοψάλτη Μιχάλη Κεφαλοκόπη. Τότε ο καθηγητής Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου, λαογράφος της Θράκης και πρόεδρος της λαογραφικής εταιρίας «Θρακικό Κέντρο», μαζί με τον μουσικό Παντελή Καβακόπουλο, αναζητώντας έναν καλο Θρακιώτη τραγουδιστή, τον προσκάλεσαν να συμμετάσχει σε ραδιοφωνική εκπομπή, της οποίας είχαν την επιμέλεια.
Ο Χρόνης Αηδονίδης επηρεασμένος από το κλίμα της εποχής, απάντησε πως «εγώ αυτά τα τραγούδια ντρέπομαι να τα πω». Δεν ήξερε τότε, ούτε καν υποψιαζόταν ότι στη φωνή του τα τραγούδια αυτά θα έβρισκαν το γλυκύτερο ταξιδευτή, τόσο που το άκουσμά τους θα γινόταν ζηλευτό. Μετά από σχετικές παραινέσεις, ο Χρόνης Αηδονίδης πείθεται, κι έτσι για πρώτη φορά τα τραγούδια της Δυτικής Θράκης ακούστηκαν σε πανελλαδική κλίμακα.
Ο Χρόνης Αηδονίδης μετά από το πρώτο του αυτό ξεκίνημα άρχισε να επιδίδεται στους αργούς και δύσκολους σκοπούς, που έφεραν το χρώμα του βυζαντινού μέλους, στο οποίο είχε από καιρό εντρυφήσει, έχοντας πάντα στο νου τα λόγια των δασκάλων του, του Κεφαλοκόπη και του Χατζηθεοδώρου (από το Ελληνικό Ωδείο): «Όταν τραγουδάς να τραγουδάς ελεύθερα, και όταν ψάλλεις, να ψάλλεις παραδοσιακά. Πρόσεξε να μην μπλέξεις αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα, ούτε σαν έκφραση ούτε σαν παρουσία. Άλλο ψάλτης στην εκκλησία και άλλο τραγουδιστής».
Το πρώτο αργό τραγούδι που είπε στο ραδιόφωνο, στην τότε ΕΙΡ ήταν το «Βαγγέλης καπετάνιος». Τραγουδούσε με κλειστά ματιά προσηλωμένος στο μικρόφωνο. Μόλις τελείωσε, γύρισε και είδε τον Τάσο και τον Φώτη Χαλκιά – που τον συνόδευαν στην ορχήστρα – να είναι βουρκωμένοι. Αυτό του έδωσε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει, λέει ο ίδιος…
Στα χίλια οκτακόσια χίλια οκτακόσια κι εβδομήντα δυο
Βαγγέλης Καπετάνιος βγαίνει πάνω στο βουνό
Λεβέντες παλληκάρια αμάν είναι τ’ ασκέρια του, είναι τ’ ασκέρια του
στις γκίμπρινας τα ουρμάνια αμάν έχει τα λιμέρια του
Κουρσεύουν τσιφλικάδες αμάν μπέηδες αφεντικά
δίνουν στ’ φουκαράδες αμάν να ζησ’ κι η Ρουμιουσιά…
