Ο συμπατριώτης μας καταξιωμένος ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου, με αφορμή τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην μεταφορά του «Γιούγκερμαν» στο θέατρο, που παρουσιάζεται την εφετινή σεζόν στο θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, τους γονείς και τα παιδιά του.
Ο κορυφαίος ηθοποιός από το Θούριο Ορεστιάδας, ρωτήθηκεαν ένοιωσε την ανάγκη να αποδείξει κάτι στους άλλους, στους γονείς σας για παράδειγμα;
«Όχι, ποτέ δεν το πέρασα αυτό. Ήμουν ένας μαθητής του 15-16 χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια. Δούλευα στην οικοδομή από τα 13 μου, άλλαξα πάρα πολλές δουλειές. Τελειώνοντας το λύκειο πήγα στον Στρατό, δεν ήξερα προς τα πού να στραφώ. Διάβαζα όμως από μικρός πάρα πολλά βιβλία, ότι έχω μάθει το έχω μάθει από αυτά. Και θέλοντας να εξωτερικεύσω ό,τι με είχαν μάθει οι μεγάλοι συγγραφείς έδωσα εξετάσεις σε μια δραματική σχολή χωρίς να θέλω συνειδητά να γίνω ηθοποιός. Πήγα για την εμπειρία. Στην πρώτη μου παράσταση που είχα ατάκες κάλεσα τους γονείς μου και είδα ότι το χάρηκαν πολύ. Δεν ένιωσα όμως ποτέ ότι ήθελα να τους αποδείξω κάτι. Γι’ αυτό και δεν νιώθω τρακ όταν ξέρω ότι κάθονται ανάμεσα στους θεατές. Ίσως έτσι να με μεγάλωσαν, να μου μετέδωσαν οι ίδιοι αυτή την ελευθερία».
Τι σας ανησυχεί στον κόσμο σήμερα ως πατέρα μικρών παιδιών;
«Ο ρατσισμός, το ατελείωτο κυνήγι των χρημάτων, η κατάσταση της παιδείας σε αυτή τη χώρα και η φοβική συμπεριφορά. Αν προσπαθώ να εμφυσήσω κάτι στα παιδιά μου, είναι να μη συμπεριφέρονται φοβικά, από το να ξέρουν ότι παίζοντας μπορεί να χτυπήσουν μέχρι το να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να υπερασπίζονται το δίκαιο. Βλέπω επίσης μια περιχαράκωση, μια τάση για εσωστρέφεια που με ανησυχεί. Προβληματίζομαι πολύ για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αγαπάω τη ζωή και με ενοχλεί που δεν σεβόμαστε όπως θα έπρεπε τη φύση».
Κύριε Στάνκογλου, πότε διαβάσατε πρώτη φορά τον «Γιούγκερμαν»;
«Στα 24 μου και μου άρεσε πολύ γιατί είχε κάτι το μαγικό, κάτι αλανιάρικο, κοσμοπολίτικο και αλήτικο. Με είχε γοητεύσει ο ήρωας, αλλά και η γραφή του Καραγάτση, οι χαρακτήρες του έχουν όλοι λόγο ύπαρξης και είναι ολοκληρωμένοι, δεν υπάρχουν νομίζω πολλοί Έλληνες λογοτέχνες που να το πετυχαίνουν αυτό. Πρόκειται για ένα κείμενο που περιγράφει μια Ελλάδα αρκετά διαφορετική από τη σημερινή, βλέπεις όμως κιόλας πως πολλά παραμένουν ίδια. Το ξαναδιάβασα τώρα με αφορμή την παράσταση και συνειδητοποίησα πως δεν είχα γευτεί το βάθος των πραγμάτων. Όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις έναν ήρωα βιώνεις και την ανάγνωση αλλιώς, μπαίνεις πιο βαθιά στο ταξίδι της ζωής του, στη διαδρομή του προς το γνώθι σ’ αυτόν».
Έχετε ομοιότητες με τον Βάσια;
«Αρκετές. Δεν είναι και το καλύτερο παιδί του κόσμου, έχει σκοτώσει, έχει βιάσει, έχει κλέψει, εγώ το πολύ-πολύ να έχω αρπάξει κανένα παγωτό όταν ήμουν μικρός. Δεν έχω κάνει άλλα εγκλήματα. Ταυτίζομαι μαζί του όσον αφορά τη λαχτάρα του για ζωή. Ξέρετε, όταν υπάρχει κάτι μέσα σου που θέλεις να αποφύγεις να το αντικρίσεις κατάματα, τραβάς έναν δικό σου δρόμο μέχρι να φτάσει η στιγμή να έρθεις αντιμέτωπος μαζί του. Αυτό το χαρακτηριστικό το είχα κι εγώ μέχρι πριν από λίγα χρόνια, μέχρι ίσως να κάνω τη δική μου οικογένεια».
Είχατε δηλαδή τάσεις φυγής από όλους και από όλα;
«Είναι ένα στοιχείο που το κουβαλώ ως άνθρωπος ακόμη και τώρα που έχω ψάξει λίγο περισσότερο το μέσα μου. Εχω βέβαια πολλά άλυτα θέματα. Είναι μια κινητήριος δύναμη και αυτή για να συνεχίζεις την αναζήτησή σου. Κάποια πράγματα θέλουν τον χρόνο τους για να μπορέσεις να τα αγγίξεις».
Ο ήρωας που υποδύεστε μοιάζει να ωριμάζει όταν χορταίνει πια από εμπειρίες. Το περάσατε κι εσείς αυτό το στάδιο;
«Είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα να έχει εμπειρίες ζωής, αν μάλιστα έχει λάβει κάποια ουσιαστική παιδεία, οι εμπειρίες μπορούν να τον βοηθήσουν να πλησιάσει την ολοκλήρωση ως άνθρωπος. Τις αναζητώ ακόμη και ελπίζω να μην επαναπαυθώ ποτέ στις δάφνες μου, να μην κάτσω ποτέ στα αβγά μου, να έχω πάντα τη διάθεση να γνωρίζω άλλους ανθρώπους και – το βασικότερο – να μη φοβάμαι. Ο Γιούγκερμαν δεν φοβάται, γι’ αυτό και διαγράφει τη συγκεκριμένη πορεία. Σε μια κοινωνία που είναι εδώ και χρόνια φοβισμένη αξίζει να μιλήσει κανείς και για αυτό, αν και η παράστασή μας θίγει πολύ περισσότερα ζητήματα. Ένα πολυεπίπεδο έργο σαν αυτό το μυθιστόρημα δεν σταματάει να σε τροφοδοτεί με ιδέες και υλικό».
Είχατε ποτέ λίστα με τα πράγματα που θέλετε να πετύχετε στο θέατρο; Αν ναι, σε τι «κατάσταση» βρίσκεται;
«Έχω μια φίλη, πολύ γνωστή ηθοποιό, που μια φορά που μιλούσαμε με σόκαρε βγάζοντας το μπλοκάκι με τη λίστα των ρόλων που ήθελε να παίξει και με την αντίστοιχη των ανθρώπων με τους οποίους ήθελε να συνεργαστεί. Δεν κάθισα ποτέ να κρατήσω τέτοιες σημειώσεις. Ναι μεν θα ήθελα να παίξω τον Αμλετ, τον Οιδίποδα ή τον Μάκβεθ προτού γεράσω, δεν βάζω όμως συγκεκριμένους στόχους. Έχω βέβαια κινήσει κάποια πράγματα ο ίδιος, όπως τον μονόλογο «Είμαι ένας άλλος» όπου έκανα τον Ρεμπό, συνήθως όμως αφήνω τα πράγματα να με οδηγήσουν».
Πηγή: tovima.gr
