Η συντοπίτισσα μας Αγγελική Δαφτσίδου κατάγεται από το χωριό Φυλάκιο Ορεστιάδας και ζει πλέον μόνιμα στη Λάρισα. Το «Παράθυρο στη ζωή» είναι το πρώτο της βιβλίο, από τις εκδόσεις Πνοή και αποτελεί μία συγκλονιστική μαρτυρία για την “μάχη” που έδωσε με τον καρκίνο του μαστού και βγήκε νικήτρια.
Στο άκουσμα και μόνο της λέξης καρκίνος, προκαλείται φόβος και γρήγορα η λέξη κρύβεται σαν απαγορευμένο μυστικό, σαν ταμπού, σαν ένα θέμα που δεν αγγίζουμε. Η Αγγελική Δαφτσίδου είναι, όμως, μία γυναίκα που τολμάει να μιλάει για την εμπειρία της με τον καρκίνο. Και μέσα από το βίωμά της δίνει κουράγιο, ελπίδα, αισιοδοξία στους τόσους συνανθρώπους μας που πάσχουν από τη νόσο, ενώ παράλληλα καταρρίπτει τα στερεότυπα για τον καρκίνο. Η Αγγελική Δαφτσίδου μοιράζεται την ιστορία της μέσα από τη «δεύτερη φύση της», τη συγγραφή. Το «Παράθυρο στη ζωή», το πρώτο της βιβλίο, από τις εκδόσεις Πνοή, αποτελεί μία συγκλονιστική μαρτυρία.
Η Αγγελική Δαφτσίδου ζει πλέον μόνιμα στη Λάρισα. Σύζυγος, μητέρα, εθελόντρια, με έντονη παρουσία στην Ένωση Λογοτεχνών και Συγγραφέων Λάρισας (Ε.ΛΟ.ΣΥ.Λ) και συμμετοχή σε ανθολογίες. Παρακολουθεί εργαστήρια πολιτισμού και γραφής στην πόλη της και ακαδημαϊκά μαθήματα λογοτεχνίας. Έργα της είναι δημοσιευμένα στο περιοδικό «Πνευματική Λάρισα» και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στη γαλλική γλώσσα. Επίσης, αρθρογραφεί για την ιστοσελίδα τεχνών και γραμμάτων «thematofylakes.gr». (Πηγή: femalevoice.gr)
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η Αγγελική Δαφτσίδου αναφέρθηκε στην πάλη με τον καρκίνο, στις ρωγμές που καλείται κανείς να καλύψει, καθώς και στην αποδοχή του καρκίνου από την κοινωνία. Επίσης, μιλήσαμε για την άντληση έμπνευσης και πίστης, ενώ μας εκμυστηρεύθηκε τα σχέδιά της για το επόμενο έργο της!
Επιμέλεια συνέντευξης: Ελίνα Ιωάννου
- «Παράθυρο στη ζωή» είναι το πρώτο σας βιβλίο από τις εκδόσεις Πνοή. Μία συγκλονιστική μαρτυρία για τη νόσο του καρκίνου. Πώς πήρατε την απόφαση να μεταφέρετε το βίωμά σας στη συγγραφή;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω. Ημερολόγια, θεατρικά, ποιήματα και μικρές ιστορίες… Η γραφή στη ζωή μου είναι κάτι πολύ φυσικό, σαν την αναπνοή θα έλεγα, οπότε το να γράψω το βίωμα μου σε σχέση με τον καρκίνο ήταν αυτονόητο για ’μένα. Θα ομολογήσω ότι το «Παράθυρο στη ζωή» ξεκίνησε σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας, αφού προσπαθούσα να βγάλω το φορτίο όσων πέρασα από πάνω μου, αλλά ήταν και ένας τρόπος να κρατήσω τη μητέρα μου ζωντανή μέσα από τις λέξεις μου. Βέβαια, στην πορεία συνειδητοποίησα πως πολύ εύκολα μπορούσαν να αλλάξουν τα ονόματα των ηρωίδων – και από Αγγελική και Φωτεινή – να γίνουν μια κόρη, αδερφή, μάνα, φίλη, σύζυγος… κάποιου άλλου. Αυτό με συγκλόνισε και συνέχισα να γράφω με μεγαλύτερο πάθος το βίωμά μου.
- Καρκίνος… Μεγάλη μερίδα του κόσμου πάσχει ή έχει κάποιο άτομο μέσα στο κοντινό του περιβάλλον από καρκίνο. Ποια ψυχολογικά εφόδια χρειάζονται για να νικηθεί ο καρκίνος;
Νικάει κανείς τον καρκίνο; Ίσως… Θα μου πεις, νίκη δεν είναι να επιζήσεις από μια νόσο που απειλεί τη ζωή σου; Και πάλι διστάζω να απαντήσω θετικά. Πρώτα απ’ όλα γιατί φοβάμαι τις «μεγάλες λέξεις, τις πανηγυρικές δηλώσεις», όπως τον νίκησα, τον έβαλα κάτω, δεν ήξερε με ποιον είχε να κάνει… Νιώθω πιο ασφαλής από μια ισοπαλία χωρίς δεύτερο γύρο. Από την άλλη αν νίκησα, νίκησα όπως οι πυγμάχοι. Είμαι γεμάτη μώλωπες, σπασμένα κόκκαλα και έτοιμη να καταρρεύσω στο ρινγκ. Πραγματικά δεν ξέρω πώς τα κατάφερα. Φαντάζομαι πως το ένστικτο της επιβίωσης είναι που σπρώχνει εμάς τους καρκινοπαθείς να συνεχίσουμε, να τα καταφέρουμε πάση θυσία…
- Υπήρξαν στιγμές που λυγίσατε; Που είπατε δεν μπορώ ή δε θέλω να παλέψω άλλο;
Οι παλιοί λένε «να μη σου δώσει ο Θεός όσα αντέχεις…»
Τόσο αντέχει ο καρκινοπαθής, τόσα που του φτάνουν και του περισσεύουν για δυο και τρεις ζωές. Όμως κυριολεκτικά δεν έχεις την επιλογή, την πολυτέλεια να σταματήσεις. Να κάνεις ένα διάλειμμα από τη φρίκη, γιατί κινδυνεύει η ζωή σου. Γιατί αν τα παρατήσεις θα πληγώσεις αυτούς που αγαπάς. Γιατί η ζωή βρίσκει τον τρόπο να σε δελεάζει, ακόμα και στα πιο μαύρα σκοτάδια. Υπήρξαν στιγμές, υπάρχουν ακόμα και τώρα, που λυγίζω από το βάρος του πόνου και των όσων ακολουθούν τη νόσο. Όμως, όσο κλισέ κι αν ακούγεται η ζωή είναι ωραία και αξίζει να παλεύεις γι’ αυτήν.
- Όταν νικάει κανείς τον καρκίνο και προχωράει στη ζωή, είναι ίδιος με πριν; Έχει «ρωγμές»; Έχει «συντρίμμια» που καλείται να ξαναχτίσει;
Ο καρκίνος σε τσακίζει, σε αλλάζει στο σώμα και στην ψυχή. Αν είσαι τυχερός και επιζήσεις, έχεις να παλέψεις με ό,τι σου άφησε. Συντρίμμια, ρωγμές, πληγές, φαντάσματα… Δεν ξέρω αν ξεπερνιέται ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω αν το μετά τον καρκίνο θα είναι ποτέ ίδιο με το πριν. Ακόμα αναρωτιέμαι αν η Αγγελική, αν το κορίτσι που ήμουν πριν νοσήσω, χάθηκε για πάντα.
- Η δημοσιοποίηση της δικής σας ιστορίας με τον καρκίνο δίνει θάρρος σε κόσμο που κι εκείνος παλεύει με τον καρκίνο. Τι θα συμβουλεύατε λοιπόν, μέσα από τη δική σας εμπειρία, αυτούς τους ανθρώπους;
Η αποδοχή του κόσμου και η ταύτισή του με το βιβλίο μου, με συγκινεί βαθιά και μου προκαλεί δέος. Δικά μου κομμάτια γίνονται δικά τους και αυτόματα κρατάνε ένα κομμάτι της ψυχής μου, στα χέρια τους. Το να βγάλεις τα εσώψυχά σου στο χαρτί και στη συνέχεια να το μοιραστείς με άλλους ανθρώπους δεν είναι καθόλου εύκολο. Όταν όμως το κάνεις και ξέρεις πως κάπου, σε κάποιον, ήσουν πολύτιμη βοήθεια, είναι ανεκτίμητο. Ο κάθε άνθρωπος βιώνει τη νόσο με διαφορετικό τρόπο… Όμως όλοι, όσες φορές κι αν πέφτουμε, οφείλουμε να σηκωθούμε! Είμαι η Αγγελική Δαφτσίδου και νόσησα από τον καρκίνο του μαστού. Ας πάψουμε επιτέλους να κρυβόμαστε από την κοινωνία και από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν μιλήσω εγώ ανοιχτά για το βίωμά μου, αν μιλήσεις εσύ… τότε πολύ γρήγορα θα μιλάμε όλοι ελεύθερα και χωρίς ταμπού για τον καρκίνο.
- Εκτός από τη συγγραφή του βιβλίου, ποιήματά σας έχουν εκδοθεί και παράλληλα αρθρογραφείτε. Τι εμπνέει την Αγγελική Δαφτσίδου; Τι σας γοητεύει στη ζωή;
Η ίδια η ζωή αποτελεί συνεχή έμπνευση, συνεχή πρόκληση να την αποτυπώσω στο χαρτί μου. Θεωρώ πως η λογοτεχνία είναι ένα σκεύος που κουβαλά εμπειρίες, βιώματα, αλήθειες, φαντασία… και εγώ, δόξα τον Θεό, είμαι γεμάτη από αυτά. Ο συγγραφέας βιώνει την ομορφιά και την ασχήμια της ζωής μέσα από τις λέξεις του και καλείται να τις αποδώσει με τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνουν κτήμα των αναγνωστών του. Ελπίζω η ζωή μου να συνεχίσει να μου δίνει ιστορίες, φανταστικές και πραγματικές, για να τις φυλακίζω στο χαρτί μου. Να τις κάνω αθάνατες. Να ένας λόγος που γράφω… Η αθανασία.
- Από πού αντλείτε πίστη και δύναμη;
Πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στην αγάπη των ανθρώπων, αλλά πιο πολύ πιστεύω στην Αγγελική. Μου έχει αποδείξει πως στα δύσκολα δεν λακίζει, μένει και παλεύει σαν λιοντάρι, σαν μυθικός ήρωας. Η δύναμή μου, ο σκοπός που υπάρχω και συνεχίζω και παλεύω για τη ζωή μου, είναι η οικογένεια μου. Θέλω οι γιοί μου να μεγαλώσουν με τη μητέρα τους δίπλα τους. Θέλω να γεράσω με τον έρωτα της ζωής μου. Αυτοί είναι η κινητήριος δύναμή μου!
- Πρόσφατα δεχτήκατε τα άστοχα σχόλια του Νίκου Μουτσινά μέσω της εκπομπής του στα οποία και απαντήσατε μέσω της προσωπικής σελίδας στο facebook. Ποια είναι τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνάει (ο κάθε) σχολιασμός; Πότε η κριτική παύει να γίνεται αποδεκτή;
Όταν εκτίθεσαι στο κοινό, με όποια ιδιότητα κι αν είναι αυτή, έρχεσαι αντιμέτωπος με την κριτική. Οι άνθρωποι κρίνουν το έργο σου και, όπως είναι λογικό, σε κάποιους αρέσει και σε άλλους όχι. Έτσι έχεις θετικές ή αρνητικές κριτικές από το κοινό, τους ειδικούς και όποιον άλλον έχει δημόσιο βήμα. Δεν ξέρω αν έχει όρια η κριτική ή αν πρέπει να έχει, ξέρω όμως πως οποιοσδήποτε ασχολείται με την εμφάνισή σου, με τα κιλά σου, τα μαλλιά σου, την προσωπική σου ζωή… είναι γιατί έχει άλλους σκοπούς. Την τέχνη, το έργο μου, τον δημόσιο βίο μου έστω, μπορεί ο οποιασδήποτε να τον σχολιάσει θετικά ή αρνητικά. Δεν πιστεύω όμως πως μπορεί κάποιος να εκμεταλλεύεται τη θέση του και να εμπαίζει την εμφάνιση μου ή οποιουδήποτε άλλου στις μέρες μας. Το θεωρώ τουλάχιστον απαράδεκτο…
- Ποια είναι η άποψή σας για την ελληνική τηλεόραση σήμερα;
Θα ήταν πολύ εύκολο για ’μένα να απαντήσω πως δεν βλέπω τηλεόραση, αλλά δεν θα ήταν απόλυτα αληθινό. Τηλεοράσεις έχουμε οι περισσότεροι στα σπίτια μας και αν θέλουμε, πιστέψτε με, υπάρχουν ακόμα αξιόλογα προγράμματα για να παρακολουθήσουμε. Ομολογώ πως δεν περνώ πολύ χρόνο μπροστά σ’ αυτό το κουτί, βλέπεις πια έχουμε κι άλλα κουτιά στα σπίτια μας, αλλά όταν το κάνω επιλέγω να μένω μακριά από τα κάθε είδους ριάλιτι και εκπομπές τέτοιου τύπου, που υπάρχουν στην ελληνική, και όχι μόνο, τηλεόραση. Δεν βρίσκω νόημα, κάτι που να με ενδιαφέρει και σίγουρα δεν με ψυχαγωγούν.
- Τι εύχεστε για το μέλλον και ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;
Ακόμα ένα στερεότυπο… Εύχομαι να είμαι υγιής, σωματικά και ψυχικά, γιατί τίποτα δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος αν δεν έχει την υγεία του. Το συρτάρι μου έχει ένα ολοκληρωμένο έργο που περιμένει τη σειρά του για να βγει στο φως και εύχομαι να γίνει σύντομα. Έχω αρκετές ιδέες που δουλεύω, είπαμε η γραφή είναι σαν δεύτερη φύση μου, ένα κομμάτι ζωοποιό του εαυτού μου. Ελπίζω το ταξίδι στη συγγραφή που μόλις άρχισε να συνεχιστεί για καιρό.
Πηγή: maxmag.gr
