Ο Νίκος Αλβανόπουλος είναι παραδοσιακός οργανοπαίκτης. Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική από τα οκτώ του χρόνια. Τότε δεν είχε κλαρίνο, αλλά μια φλογέρα, αλλά η αρχή έγινε.
« Το κλαρίνο είναι ένα όργανο που θέλει πάρα πολύ δουλειά» δηλώνει σήμερα μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής και στην Μαρία Νικολάου και σημειώνει πως εξήντα χρόνια με το κλαρίνο στα χέρια κι όμως ακόμη δεν μπορεί να πει ότι το έχει μάθει.
Γεννημένος στον Βόρειο Έβρο, στο χωριό Καναδάς, έφυγε στα εννιά του χρόνια και πήγε στο δημοτικό της Καβύλης κι από εκεί και πέρα συνέχισε, με το κλαρίνο πάντα στο χέρι, στα δικά του μουσικά μονοπάτια. «Με «τράβηξε» αυτό το όργανο. Ξεκίνησα αυτοδίδακτος. Δεν είχα δάσκαλο. Ό,τι άκουγε το αυτί μου στους χορούς και στα γλέντια το έπαιζα αμέσως. Δεν υπήρχαν τότε κινητά και υπολογιστές για να βάλεις κάτι να το ακούσεις, να το δεις ξανά και ξανά. Αλλά από τη μανία που είχα παρακολουθούσα πάρα πολύ τους άλλους που ήξεραν και μάθαινα κι εγώ» δηλώνει ο έμπειρος οργανοπαίκτης.
Ακόμη και σήμερα λέει όμως ότι δεν ξέρει να παίζει κι ας έχει 60 χρόνια που παίζει κλαρίνο. «Δεν μαθαίνετε ποτέ το όργανο. Όλο και κάτι μαθαίνεις. Είναι τόσα πολλά. Παίζεις από τον έναν τόνο και πας στον άλλο και συναντάς κάτι διαφορετικό.» δηλώνει σεμνά και σημειώνει «Όταν παίζω είναι η χαρά μου μεγαλύτερη. Να παίζω κλαρίνο και να έχω δίπλα μου καλούς μουσικούς και καλούς ανθρώπους αυτό με κάνει πολύ ευτυχισμένο. Αυτή είναι η μεγαλύτερη χαρά μου. Είναι σαν να είμαι βασιλιάς. Δεν έχω αγαπημένο –αγαπημένο. Υπάρχουν χρώματα της μουσικής αγαπημένα. Κάποια από τα χρώματα της μουσικής μου αρέσουν περισσότερο.»
Η μεγαλύτερη χαρά του, όπως λέει, ήταν όταν δούλευε με τον Χρόνη Αηδονίδη. 25 χρόνια ήταν δίπλα του. « Ήταν χαρά γιατί ήταν πάρα πολύ καλός μαζί μας. Ήταν εξαιρετικός άνθρωπος, πριν ανεβούμε στο πατάρι μας έδινε πρόγραμμα. Το έγγραφε, έγραφε και τους τόνους και στο τέλος έλεγε κι ένα παραπανίσιο τραγούδι. Ό,τι έλεγε το χαρτί, το ακολουθούσε πιστά. Ώρα του καλή όπου είναι, μαζί του πήγαμε στην Ευρώπη και στην Αμερική, εκείνος τραγούδησε και εμείς παίξαμε μαζί σε πολλά μέρη. Ήταν ο καλύτερος άνθρωπος. Μας φέρθηκε πολύ καλά κι έλεγε καλές κουβέντες, ακόμη κι αν κάναμε λάθος δεν το έλεγε μπροστά στον κόσμο, μετά κατ΄ιδίαν έλεγε: «Νικολάκη, εκεί έκανες ένα λάθος.»
Όσον αφορά στη συμβουλή που δίνει στους νέους μουσικούς; «Να συνεχίζουν να ασχολούνται με τη μουσική» δηλώνει και σπεύδει να προσθέσει «απλώς να είναι λίγο συγκρατημένοι, να μην λένε: «Το έμαθα εγώ», αυτό είναι βαρύ. Η μουσική δεν μαθαίνετε. Οι νέοι είναι πιο έξυπνοι από εμάς. Προσπαθούν, αλλά να μην έχουν πολύ τουπέ γιατί αν ανέβεις πάνω στο δένδρο εκείνο το κλαδί μπορεί να σπάσει.»»
Πηγή: ΕΡΤ Κομοτηνής
Ρεπορτάζ-Κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
