Υπό τους ήχους της ποντιακής λύρας και της ποντιακής μουσικής, που τα υπηρέτησε με πολύ πάθος και μεγάλη επιτυχία, αποχαιρέτισαν και κήδεψαν σήμερα το μεσημέρι τον “δάσκαλο” της ποντιακής παράδοσης Νίκο Σπυριδόπουλο, ελάχιστοι συγγενείς και φίλοι.
Στην κηδεία του που πραγματοποιήθηκε στο νεκροταφείο του χωριού Πεύκα Αλεξανδρούπολης, εκεί όπου ο αείμνηστος Πόντιος λυράρης γεννήθηκε, εκτός του ιερέα παρέστησαν λιγότερα από 10 άτομα, λόγω των περιοριστικών μέτρων που έχουν επιβληθεί για την αποφυγή διάδοσης του κορονοϊού και όσον αφορά τις κηδείες. Ο ήχος της ποντιακής λύρας, την οποία τόσο παθολογικά αγάπησε και υπηρέτησε στην ζωή του ο αείμνηστος Νίκος Σπυριδόπουλος, ακούγονταν την στιγμή που το χώμα της γης των Πεύκων, του χωριού των Ποντίων προσφύγων, σκέπαζε το φέρετρο του.
Σήμερα κηδέψαμε τον φίλο-Δασκαλο και έναν μαχητή και αγωνιστή της ποντιακής μουσικής παράδοσης τον Νίκο Σπυριδοπουλο δάσκαλε να είναι λαφρυν το χώμα που σε σκεπάζει…!!!
Gepostet von Παναγιωτης Σιδηροπουλος am Freitag, 27. März 2020
Ο σημαντικός Πόντιος οργανοπαίχτης και “δάσκαλος” της λύρας, ζούσε μόνος του τα τελευταία χρόνια και αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας. Σίγουρα υπό άλλες συνθήκες, μαζί με τους ελάχιστους στενούς του συγγενείς, θα ήταν δεκάδες οι φίλοι, γνωστοί και γενικότερα Πόντιοι, που θα βρισκόταν εκεί να τον αποχαιρετήσουν οδηγώντας τον στην τελευταία του κατοικία.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της εβρίτικης γης που τον σκέπασε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Αλεξανδρούπολη: “Έφυγε” ο “δάσκαλος” της ποντιακής λύρας Νίκος Σπυριδόπουλος και νονός του Ντέμη Νικολαίδη (ΒΙΝΤΕΟ)
Ο πρόεδρος και τα μέλη του ΔΣ του Συνδέσμου Ποντιακών Σωματείων Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος σε ανακοίνωση που εξέδωσαν εκφράζουν «την ειλικρινή τους θλίψη και τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του.
Εφέκε μας κ’ εν έφυεν ο Νίκον, ο Σαντέτες
ο Πευκαλής, ο μερακλής, ο Αλεξανδροπολέτες…
Νικόλα, ποίος ’κί θα κλαίει, ποίος ’κί θα πονεί σε,
τ’ εσόν η κάρδια αρνοφώλ’, ν’ εμπαίντς απέσ’ και κείσαι…
Έσνε τη λύρας ίμπειρος, τη κεμεντζές τεχνίτες,
τη τραγωδί αμάραντον και τη Σάντας αυγίτες.
Κανέναν ’κ’ εχολίασες, καν’νάν ’κ’ εχολοπότ’σες,
άμον τη χαράς το κλαδίν, ανθρώπ’σες κ’ εξεχώρ’τσες.
Ευχαριστώ τον φίλο Χάρη Σιδηρόπουλο για τη φωτογραφία που μου έστειλε από την Αλεξανδρούπολη
Ατό το μακροστράτεμα σ’, ατό η χωρισία σ’,
τοι φίλ’τς εμαραγκούλωσεν κι όλεν την κοινωνίαν…
Άχαρε και απάχαρε, εχπάστες και θα πας-ι
εκεί, όθεν ’κί φλενικίζ’, ’κί σκουντουλίζ’ η πλάση.
Τη λύρας οι εμπροτιζ’νοί εσέναν προσπερμέν’νε
Ο Γώγον και ο Χρύσανθον την έλα σ’ αναμέμεν’νε.
Το τοξάρ’ ποίσον μαξιλάρ’, την κεμεντζέν κρεβάτι,
κι όντες ψυχομανάσκεσαι, παίξον για την εγάπην…
Έπαρ τη λύρα σ’ το καπάν’, εκείν’ τη πατριάρχη,
ντ’ εδέκε σ’ ατό χαρισμάτ’, απ’ έμπρια κ’ εν απάρχης.
Εκέσ’, ’ς σα παρχαρότοπα, καταμεσού ’ς σον Άδην,
εγούρεψαν’ το μοχαπέτ’, τα στόλια έναν σειράδιν.
Όθεν κι αν πας ανάσπαλτος και καλοφανεμένος,
αφ’κά ’ς ση γην χαλαμονή, κόσμον σασουρεμένος.
Σ’ όλια τα τράμερα τη γης διακλώσκεται ο χάρον,
Νίκο, ’νερέστες κ’ έφυες, ’κ’ εσυνεκάτσες άλλο.
Αβού τον άδηλον ντουνιάν, ντ’ εφέκες κ’ εν επήες
’ς σα σύσκωτα, τ’ αφώταγα, επέμ’νεν κ’ ενεβ’ζήεν…
Παναγιώτης Μωυσιάδης
