Επέτειος των 40 χρόνων, της κορυφαίας και ιστορικής επιτυχίας της Α.Ε Διδυμοτείχου με την κατάκτηση στις 15 Ιουνίου του 1980 του Κυπέλλου Ερασιτεχνών Ελλάδος ήταν χθες.
Την ημέρα εκείνη, τα παιδιά του πρωτομάστορα της επιτυχίας Πασχάλη Γκουντινάκη, προπονητή εκείνης της σπουδαίας ομάδας, κέρδισαν στο Καυταντζόγλειο στάδιο Θεσσαλονίκης 1-0 τη Νεάπολη Πειραιώς με γκολ του Τάκη Ανδρικάκη και κατέκτησαν το τρόπαιο, παρουσία χιλιάδων φιλάθλων τους από το Διδυμότειχο και άλλα μέρη της χώρας. Για την δημοτική αρχή όμως του Ρωμύλου Χατζηγιάννογλου, η επιτυχία εκείνη και η συμπλήρωση 40 χρόνων, είναι σαν… να μην υπήρξε. Μιλάμε για τα 40 χρόνια, μια κομβική χρονική στιγμή στην ιστορία της ομάδας της πόλης, αλλά από το δήμο Διδυμοτείχου δεν βρήκαν να γράψουν έστω μια τυπική ανακοίνωση λίγων λέξεων. Έβγαλαν βέβαια χθες ανακοινώσεις με οδηγίες στους πολίτες, πως θα κάνουν με ασφάλεια λόγω κορονοϊού τις διακοπές τους.
Καλά είναι αυτά, δεν τα απαξιώνουμε, αλλά για μία τόσο ιστορική στιγμή δεν βρήκαν να πουν δυο λόγια; Με μία δήλωση ενδεχομένως του δημάρχου κ.Χατζηγιάννογλου; Καλά, για διοργάνωση εκδήλωσης, έστω και με λιτό περιεχόμενο λόγω κορονοίού, ας το αφήσουμε καλύτερα. Αν και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος… Αϊνστάιν για να το σκεφτεί. Έστω και με τα προληπτικά μέτρα που εφαρμόζονται για την αποφυγή διάδοσης του κορονοϊού, θα μπορούσαν να προσκληθούν οι συντελεστές εκείνης της φοβερής πορείας και της τεράστιας επιτυχίας και να τιμηθούν από τον Δήμο της πόλης τους, με ένα μετάλλιο.
Η εκδήλωση θα μπορούσε να γίνει για παράδειγμα στο Δημοτικό στάδιο της πόλης που είναι και ανοιχτός χώρος και φυσικά με αποστάσεις μεταξύ των τιμώμενων προσώπων και των θεσμικών εκπροσώπων αλλά χωρίς κόσμο μια και απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις και οι συναθροίσεις πολλών ατόμων. Γι’ αυτό θα μπορούσε να μεταδοθεί ενδεχομένως με live streaming από την σελίδα στο Facebook του δήμου Διδυμοτείχου και από αλλού η συγκεκριμένη εκδήλωση για να την δουν όσοι ήθελαν. Με τον Δήμαρχο, τους Αντιδημάρχους και τους δημοτικούς συμβούλους, τον Μητροπολίτη κ.Δαμασκηνό και μερικούς εκπροσώπους των τοπικών αρχών. Θα μπορούσε επίσης σε μια οθόνη να προβληθούν στιγμιότυπα του τελικού και οι πανηγυρισμοί κατά την επιστροφή στην πόλη, από το βίντεο που είχε τραβήξει τότε ο φωτογράφος Ζήσης Σαμπανίδης απ’ τους Μεταξάδες.
Υπήρχε επίσης η δυνατότητα, τώρα που λόγω κορονοϊού το skype και οι άλλοι τρόποι επικοινωνίας κυριαρχούν, να μιλήσουν ζωντανά ακόμα και αυτοί οι ποδοσφαιριστές που δεν μπορούσαν να παρευρεθούν. Όπως ο Αντώνης Πασχαλάκης από την Ξάνθη, αλλά και ο Σταύρος Λαμπερνάκης που βρίσκεσαι στη μακρινή Αλάσκα. Κι όλο αυτό δεν θα κόστιζε πάνω μερικά ευρώ, όσο θα αγοράζονταν δηλαδή μερικά μετάλλια και τιμητικές πλακέτες. Γιατί… δεν θέλει κόπο, ούτε χρήμα, θέλει απλά τρόπο και κυρίως θέλει διάθεση να δημιουργηθεί κάτι όμορφο και θετικό στην πόλη, δείχνοντας ότι ξέρει να τιμάει και δεν ξεχνάει αυτούς που έκαναν το όνομα της να ακουστεί, μέσω του λαοφιλέστερου αθλήματος που είναι το ποδόσφαιρο, σε όλη την Ελλάδα.
Είναι κρίμα και άδικο για όλους αυτούς τους παιχταράδες, που οι ίδιοι πάντως συγκεντρώθηκαν μόνοι τους το Σάββατο για να θυμηθούν εκείνες στιγμές, για τον προπονητή Πασχάλη Γκουντινάκη και τους ανθρώπους που ήταν τότε στη διοίκηση, ότι δεν έγινε το παραμικρό από την πλευρά του δήμου Διδυμοτείχου στην επέτειο 40 χρόνων και πέρασε αυτή τόσο αθόρυβα.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΙΤΙΑΚΟΥΔΗΣ
