Στάνκογλου: Πρέπει να διαμαρτυρόμαστε στον δρόμο καθημερινά. Σωστά το έκανε το ΚΚΕ την 17η Νοέμβρη

Στάνκογλου: Πρέπει να διαμαρτυρόμαστε στον δρόμο καθημερινά. Σωστά το έκανε το ΚΚΕ την 17η Νοέμβρη

Για την ζωή στο lockdown μίλησε ο Εβρίτης ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου, εξέφρασε την άποψη ότι η Κυβέρνηση δεν έκανε αυτά που έπρεπε από το πρώτο στο δεύτερο lockdown και πως πρέπει να είμαστε στον δρόμο καθημερινά διαμαρτυρόμενοι, με μέτρα όμως προστασίας.

Ο καταγόμενος από το Θούριο Ορεστιάδας ηθοποιός, τάχθηκε μάλιστα υπέρ της απόφασης του ΚΚΕ να πραγματοποιήσει κινητοποιήσεις για το Πολυτεχνείο την 17η Νοέμβρη, αν και είχαν απαγορευτεί οι συγκεντρώσεις και αυτό είχε κριθεί απόλυτα νόμιμο από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Άλλωστε ήταν από αυτο΄’υς που είχαν υπογράψει τότε και κείμενο διαμαρτυρίας για την απαγόρευση. Όπως χαρακτηριστικά τόνισε: “Γιατί και στην πρώτη και στη δεύτερη καραντίνα έχουν «περάσει» νόμοι που δεν συμφέρουν τον απλό πολίτη, τον εργαζόμενο. Από αυτή την άποψη, ο τρόπος που διαμαρτυρήθηκε το ΚΚΕ την 17η Νοέμβρη ήταν πολύ ουσιαστικός”.

Ο συντοπίτης μας ηθοποιός παραχώρησε την συνέντευξη στην ιστοσελίδα “Sputnik” και την δημοσιογράφο Δήμητρα Τριανταφύλλου, την οποία υποδέχθηκε στο σπίτι του στην πλατεία Κουμουνδούρου, στο κέντρο της Αθήνας. Όπως γράφει το Sputnik.gr:

Ο Γιάννης Στάνκογλου δεν χρειάζεται καμία σύσταση. Είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του θεάτρου και της τηλεόρασης (όταν αποφασίζει να εμφανιστεί, όπως πρόσφατα στις «Άγριες Μέλισσες») και του σινεμά. Με σεμνότητα μεν (παρά την ταμπέλα του «Έλληνα ζεν πρεμιέ» που του φορούν κατά καιρούς), αλλά με το πόδι πατημένο στο γκάζι καλλιτεχνικά από τότε που πήρε μπρος πριν από 17 χρόνια, έχει καταφέρει να κρατάει την ποιότητα σε ό,τι κάνει όσο μαζικό κι αν είναι αυτό.

Επίσης έχει ξεκάθαρη φιλοσοφία ζωής: Το να ζει στην καρδιά του «αθηναϊκού κτήνους», στην πλατεία Κουμουνδούρου, σε μια αυθεντική, αλλά όχι εύκολη γειτονιά της πόλης, είναι ένα κομμάτι αυτής της φιλοσοφίας.

Τον συναντήσαμε στο σπίτι του, σε μια βιομηχανική πολυκατοικία, περιτριγυρισμένη από κινέζικα μαγαζιά, και αφού πήραμε μια θέση δίπλα από το ξύλινο vintage πικάπ και τους αγαπημένους του δίσκους από Prodigy, Depeche Mode και Sisters of Mercy, τον ρωτήσαμε πώς βιώνει ο ίδιος όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε εδώ και εννιά μήνες.

Ποιες είναι οι διαφορές ανάμεσα σε πρώτη και δεύτερη καραντίνα;

Πολύ μεγάλες οι διαφορές. Προσωπικά, στην πρώτη (σ.σ. καραντίνα), προερχόμενος από πάρα πολλή δουλειά, βρήκα χρόνο για τον εαυτό μου. Την πρώτη εβδομάδα ξεκουραζόμουν, σκεφτόμουν τι να κάνω. Τη δεύτερη άρχισα να διαβάζω. Την τρίτη άρχισε ένα ζόρισμα.

Άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία, ποίηση, μετά το έχασα λίγο. Πρέπει να είσαι πολύ ισορροπημένος για να βρεις τι σε κρατάει ζωντανό μέσα σε όλο αυτό και πώς πρέπει να κινείς τη ζωή σου. Ε δεν είμαστε όλοι ικανοί! Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα.

Ο κόσμος φοβάται και ο φόβος είναι ο χειρότερος γιατρός, όπως λέει και ο Γιάννης Αγγελάκας.

Τώρα, στη δεύτερη καραντίνα, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, νυχτώνει και πολύ νωρίς. Γενικά όμως, ψυχολογικά μιλώντας, η δεύτερη καραντίνα είναι πιο δύσκολη. Ο κόσμος έχει χάσει αντοχές, ο εκνευρισμός είναι εύκολος, το βλέπω στους δρόμους, βλέπω έναν κόσμο λίγο «παρμένο».

Ο κορονοϊός φέρνει κι άλλα προβλήματα από πίσω: Ψυχολογικά προβλήματα, βία στο σπίτι, πράγματα που αλλάζουν τον άνθρωπο και την κοινότητα. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει όλο αυτό.

Επίσης, τώρα έχουμε απαιτήσεις από την Πολιτεία. Ο κόσμος βλέπει ότι οι κυβερνώντες δεν έκαναν αυτά που έπρεπε από το πρώτο στο δεύτερο lockdown. Την ίδια στιγμή το κομμάτι Παιδεία-Υγεία–Πολιτισμός έχει πάει στο βρόντο.

Οι ίδιοι οι επιδημιολόγοι και οι πολιτικοί έχουν περάσει από πάρα πολλά στάδια. Άλλα έλεγαν στην αρχή, άλλα μετά, άλλα τώρα. Ανά τέσσερις ημέρες αναιρούν αυτό που έλεγαν πριν.

Τα σημάδια που θα αφήσει η πανδημία και ο ρόλος των media

Δεν ξέρω αν θα μας αφήσει πληγές, γρατσουνιές ή πράγματα που δεν γυρνάνε πίσω. Θα το δούμε στο άμεσο μέλλον. Η καθημερινότητα μας δεν θα είναι σίγουρα η ίδια. Είμαστε σε ένα σοκ οκτώ μήνες τώρα. Όπως η γρίπη, ο κορονοϊός ήρθε και θα μείνει.

Η τηλεόραση κάνει προπαγάνδα, μας την έχει «πει» πολλές φορές: «Φταίτε εσείς». Δεν μιλάει, όμως, ας πούμε για τον τρόπο που άνοιξαν τα σύνορα. Εμείς δεν κάναμε παραστάσεις το καλοκαίρι έστω με 30% πληρότητα, ενώ τα αεροπλάνα είχαν πληρότητα 100% και τα πλοία με τα οποία ταξίδεψα κι εγώ είχαν…120%. Δεν μπορούν να φταίνε μόνο οι πολίτες. Το θέατρο δεν έδωσε κρούσματα ούτε έγινε πηγή μόλυνσης. Πρέπει να αναλάβει και η κυβέρνηση τις ευθύνες της.

Όσο για μένα, διαβάζω συγκεκριμένα άρθρα, και από τις δύο πλευρές των απόψεων. Τηλεόραση δεν έχω συνειδητά στο σπίτι μου, εδώ και 12 χρόνια.

Η πολυσυζητημένη ατομική ευθύνη

Εγώ είδα πολίτες που ήταν πολύ υπεύθυνοι. Λίγο έως πολύ, δείξαμε ατομική ευθύνη όλοι μας. Μέχρι λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία, έβλεπα γονείς και παιδιά δημοτικού και νηπιαγωγείου έξω από τα σχολεία, όλοι με τις μάσκες τους να τηρούν τις αποστάσεις. Είναι λίγο χειριστικό να ρίχνεις το βάρος στους πολίτες.

Αυτό που με εκνευρίζει απ’ όσα γίνονται είναι αυτό που εκφράζει το σύνθημα των ημερών: «Παντού ΜΑΤ κι όχι ΜΕΘ».

Για εμένα, όμως, το πιο σημαντικό δεν είναι το εμβόλιο που όλοι περιμένουν, αλλά να προετοιμαστεί η Πολιτεία με τρόπο που να μπορεί να φροντίζει όλους όσοι νοσούν. Υπάρχουν ΜΕΘ που δέχονται μόνο COVID-19 περιστατικά κι άλλοι άνθρωποι, με άλλες ασθένειες, δεν μπορούν να μπουν σε ΜΕΘ. Πρέπει να δημιουργηθεί ένα τέτοιο σύστημα ΕΣΥ όπου οι άνθρωποι «θα πεθαίνουν τουλάχιστον με αξιοπρέπεια», όπως μας είπε και ο Σωτήρης Τσιόδρας.

Η αντίσταση των πολιτών

Για όλα τα παραπάνω, πρέπει να είμαστε στον δρόμο καθημερινά. Με μέτρα προστασίας, προσπαθώντας όμως να μη χάσουμε τα δικαιώματα μας. Γιατί και στην πρώτη και στη δεύτερη καραντίνα έχουν «περάσει» νόμοι που δεν συμφέρουν τον απλό πολίτη, τον εργαζόμενο. Από αυτή την άποψη, ο τρόπος που διαμαρτυρήθηκε το ΚΚΕ την 17η Νοέμβρη ήταν πολύ ουσιαστικός.

Ψήφισα και εγώ για το ΣΕΗ («Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών») την τελευταία φορά. Εντάξει, είμαστε ένα σωματείο που θέλει τρομερή ανάλυση ψυχολογική και κοινωνιολογική! Πέρασαν πολλά χρόνια που δεν κάναμε τίποτα οι ηθοποιοί. Το βλέπω κι από τον εαυτό μου: Δεν πήγαινα στις πορείες, δεν ψήφιζα στο ΣΕΗ, δεν πήγαινα στις συνελεύσεις. Τώρα όμως κατεβαίνω στις πορείες μας, προσπαθώ να συμμετέχω.

Ο χώρος του θεάτρου και οι δουλειές που «πάγωσαν»

Ο πολιτισμός είναι αυτός που έμεινε πίσω ήδη από την πρώτη πανδημία. Και είναι πολλοί αυτοί που έμειναν εκτός δουλειάς, όχι μόνο οι καλλιτέχνες, αλλά και οι τεχνικοί. Γι’ αυτό και είναι όλοι θυμωμένοι με τον τρόπο που τους αντιμετώπισε η Πολιτεία. Πολλοί κλάδοι πήραν μια απάντηση για το τι θα γίνει με τα θέματά τους, εμείς όχι.

Εγώ είχα την τύχη να είμαι στον «Γιούγκερμαν» για τρίτη χρόνια. Έχω παίξει σε sold out παραστάσεις. Στο «Γιουγκερμαν», έχω παίξει το έργο και με 30% πληρότητα.

Και πώς είναι η παράσταση με 30% πληρότητα; Είμαι ηθοποιός που έχω παίξει με λίγο κόσμο στο θέατρο, ξέρω πώς είναι αυτή η κατάσταση. Η ψυχολογία όμως του κοινού, αυτή τη φορά με επηρέασε. Και το να βλέπεις κοινό με μάσκες, σε κάνει να μη νιώθεις το ίδιο, όχι μόνο για τη μάσκα, αλλά γι’ αυτό που έχει περάσει το ίδιο το κοινό. Έβλεπα κάτι μαγκωμένο. Μια αμηχανία κι ένα μούδιασμα.

Δεν είναι εύκολος τρόπος το live streaming. Και είναι και ακριβός. Στην πραγματικότητα, είναι μια ανάγκη της στιγμής. Το θέατρο δεν καλύπτεται με ένα live streaming.

Η πρώτη καραντίνα με βρήκε σε γυρίσματα για τις «Άγριες Μέλισσες». Σταματήσαμε για δύο μήνες και ξεκινήσαμε πάλι όταν ήρθαν τα πράγματα στην κανονικότητα. Εκείνη την περίοδο θα προετοίμαζα και τον «Προμηθέα Δεσμώτη» με τον Άρη Μπινιάρη (σ.σ ηθοποιός και σκηνοθέτης) για το Φεστιβάλ Αθηνών. Θα κάναμε και περιοδεία στην Ελλάδα. «Κόπηκε», δεν έγινε ποτέ.

Έχουμε πάρει ένα «ΟΚ» από τη διευθύντρια του Φεστιβάλ, την Κατερίνα Ευαγγελάτου, για να γίνει του χρόνου το καλοκαίρι. Όμως, μου κόστισε αυτό. Ένας καλλιτέχνης επιλέγει να κάνει κάτι τη συγκεκριμένη στιγμή γιατί υπάρχει λόγος γι’ αυτή τη στιγμή. Αναρωτιέσαι: «Την επόμενη θα είναι τόσο φρέσκο όπως τότε που το σκεφτόμουν;» Το timing είναι πολύ σημαντικό σε αυτό που κάνουμε.

Αυτή την περίοδο, ευτυχώς δουλεύω. Μαζί με ένα εξαιρετικό καστ ετοιμάζουμε μια σειρά για το Mega, μια κωμωδία της Μυρτώ Κοντοβά με τίτλο «Σχεδόν ενήλικες». Προς το παρόν δουλεύουμε και αυτό μας κρατά ζωντανούς μέσα σε αυτή την κατάσταση. Κάθε Δευτέρα, πριν τα γυρίσματα, κάνουμε τεστ για κορονοϊό κι είμαστε συνέχεια με μάσκες και με αποστάσεις εκτός από την ώρα που είμαστε μπροστά από τις κάμερες.

H συμμετοχή στις διάσημες «Άγριες Μέλισσες»

Το «μυριζόμουν» από την αρχή ότι θα είναι τόσο επιτυχημένο αυτό το σήριαλ. Είναι ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές και σε μια δύσκολη, καθημερινή βάση.

Είναι μια ιστορία εποχής, με ηθοποιούς που δεν έχουν κάνει πολλή τηλεόραση. Ο κόσμος έχει ανάγκη να δει φρέσκα πράγματα κι ειδικά όταν οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί. Είχε όλα τα συστατικά της επιτυχίας. Το αγαπήσαμε όλοι πάρα πολύ αν και ήταν δύσκολο με πολλά γυρίσματα.

Η οικογένεια και οι φίλοι μέσα στο lockdown

Συζητάμε πολύ στην οικογένεια για ό,τι συμβαίνει. Εγώ και τα παιδιά μου έχουμε τις ίδιες απορίες για ό,τι ζούμε. Ελπίζω, πάντως, να ανοίξουν γρήγορα τα σχολεία. Η τηλεργασία γενικώς -για παιδιά και για μεγάλους- είναι πολύ δύσκολη και είναι και δύσκολο και για μια οικογένεια να είναι με τέσσερα laptop μέσα στο σπίτι. Προσπάθησα και εγώ να κάνω πρόβες μέσω ZOOM.

Τελικά, αυτή τη φορά, το έριξα πολύ στη μαγειρική! Μου αρέσει να μαγειρεύω, είναι σαν διαλογισμός. Το κάνω με πολλή αγάπη και αφήνει το μυαλό μου να φεύγει.

Όσο για τους φίλους και τους συγγενείς μου, προσπαθώ όσο μπορώ να μην χάνομαι: Τηλεφωνιόμαστε, κάνουμε κλήσεις με Skype, μιλάμε με Messenger, ό,τι μπορούμε.

Όταν λήξει όλο αυτό, όταν μας αφήσουν ελεύθερους, θα καλέσω κόσμο στο σπίτι μου, θα πιούμε, θα φάμε, θα χορέψουμε. Θα κάνουμε πράγματα σπιτικά, αλλά θα τα «σπάσουμε» κιόλας!

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ

Πηγή: Sputnik.gr