“Αναμένοντας το τσαγανό, όσων δικαστών προχωρήσουν, σε εκδικάσεις Τουρκικών εγκλημάτων, στην Ποινική Χάγη”
Γράφουν οι Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου {*}
Δεν ισχύει μόνο το “ουκ εν τω πολλώ το ευ”. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν ισχύει καν το “ουκ εν τω ελαχίστω, το ευ”. Εδώ, στην Ελλάδα μπορεί να ισχύει ακόμη και το: “εν τω ευ, το ελάχιστο”. Ως προς το οποίο αρκεί ο ύπερθεν ευρισκόμενος τίτλος.
Δυο τρεις σειρές φτάνουν και περισσεύουν, για να υπάρξει ένας ολόκληρος, αν όχι ολοκληρωμένος πολιτικός λόγος. Ένα “ευ”, στον ελάχιστο λόγο και χρόνο.
Κάποτε ένα ιστορικό πολιτικό πρόσωπο μίλησε τρεισήμισι λεπτά, και τα είπε όλα. Καιρός όμως είναι να σπάσει ακόμη και το ρεκόρ αυτό. Γιατί αρκεί ένα λεπτό, ούτε καν και αυτό, ώστε να ειπωθεί με σαφή τρόπο, κατά τη Σύνοδο Κορυφής, το τι οφείλει να κάνει η Γηραιά Ήπειρος, έτσι όπως έχει μπλέξει, όπως κατατρύχεται και απειλείται πολύμορφα, από τον ογκώδη αυτό όγκο, δεχόμενη πλήγματα, όχι ευκαταφρόνητα. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους άλλους, τους εκ της ιατρικής, όγκους.
Παρόλα αυτά, για μια ακόμη φορά, ας επικαλεστούμε μερικά μόνο στοιχεία από τον πιο πλούσιο ποινικό φάκελο του κόσμου, που είναι ο Τουρκικός, και βέβαια να ξαναπούμε το τι δεν κάνει η Ευρώπη, αν και όφειλε παλαιόθεν, να το κάνει:
Η Τουρκία λοιπόν είναι αυτή που σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, εννοείται και στην Αθήνα, διαθέτει απεσταλμένους πληρεξούσιους, εκ των σχολών της MIT, όταν παράλληλα δεν διακινεί και εποπτεύει τους μεταστατικούς φορείς του ISIS, για τις βρόμικες δουλειές για τις από κοινού μαζικές δολοφονίες.
Η ίδια είναι που πέραν της 20ετίας, συνεχίζει να έχει στην απομόνωση του Ίμραλι, τον ιστορικό ηγέτη του Κουρδικού λαού, όσο και ένα τεράστιο πλήθος πολιτικών κρατουμένων, σε όλες τις φυλακές της. Και αpό πάνω να ζητάει και τα ρέστα για τις μειονότητες της Θράκης.
Όταν ακόμη και για αυτές, και παρά τα όσα περί των μουσουλμανικών μειονοτήτων αναφέρει η συμφωνία της Λοζάνης, έχει καταργήσει τον πληθυντικό και τις έχει οίκοθεν εκτουρκίσει λεκτικά. Για το οποίο όφειλε κανείς να αντιτείνει ότι με αυτό το πλευρό να κοιμάται, γιατί αν γυρίσει από το άλλο πλευρό έχει να δει έναν τεράστιο πολιτισμό, των Ινδιάνων της Βαλκανικής, όπως έχουμε από πολύ παλιά ονομάσει τους Πομάκους. Όπως επίσης τους εκ της Βορειοδυτικής Ινδίας Ρομά, που κάποτε τους έδιωχνε, λόγω του μελιτζανί τους χρώματος.
Πονηρή και όχι αγαθή είναι η τύχη, όταν η όνομα και πράγμα κυρία Μερκέλογλου, αποτίει φόρο, μετά τίτλων τιμής προς την Τουρκία, για το προσφυγικό. Όταν με τους εκ προθέσεως πνιγμούς προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο και αλλού, έρχεται να ζητήσει και πάλι τα ρέστα από την Ελλάδα αφού προηγουμένως πληρώσει αδρά τα διεθνή υπέρ της, δημοσιεύματα, υπερατλαντικά και Ευρωπαϊκά.
Είναι η ίδια που στην Ανατολική Μεσόγειο, επιδίδεται σε συστηματικές ενεργειακές εισβολές σε ξένες θάλασσες και πελάγη, όταν δεν εγκαθιστά προτεκτοράτα και μαϊμού Κυβερνήσεις, με τις οποίες, ως διεθνής απατεώνων αν όχι συμμοριών, συνάπτει διμερείς συμφωνίες, που μάλιστα τις βαφτίζει και ως μνημόνια.
Όπως και στο Αιγαίο πέλαγος, όπου το κυνηγητό μόνο δίνει. Δεν παίρνει καθόλου. Τα Τουρκικά σκάφη, κυνηγούν με σκοπό τον εμβολισμό. Από τα Ελληνικά πολεμικά πλοία, μετά Λιμενικών, και έως τα αλιευτικά σκάφη μετά αλιέων.
Έστω και αν κάποιες φορές, Τουρκικά σκάφη, όπως η φρεγάτα “Kemal reis”, πηγαίνουν για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένα, αν όχι και κουτσουρεμένα, όταν αντίθετα το “Λήμνος”, είχε μόνο λίγες αμυχές.
Τελικά δεν παίζουν κυνηγητό μόνο τα παιδιά στις γειτονιές. Ούτε μόνο τα Τουρκικά σκάφη και τα αεροσκάφη. Ίδια πράττουν και οι γείτονες ως κυνηγοί λαών, οι υπό τις εντολές του κάθε Τούρκου προκαθημένου, μεχμετζίκ, και τα όποια καρακόλια. Και όλα αυτά εις βάρος όλων ανεξαίρετα των ιστορικών λαών. Από τους λαούς της Αρμενίας και της Μεσοποταμίας έως αυτούς της Ανατολικής Μεσογείου, επόμενα, μεταξύ αυτών, και του δικού μας, και γατί όχι και των Λίβυων Δημοκρατών.
Και ότι οι πολιτικοί και μόνο λόγοι, έφταναν και περίσσευαν για την διακοπή από τις διαδικασίες ένταξης και την αποπομπή. Και αν προστεθούν στους λόγους αυτούς και οικονομικοί, με τις παραβάσεις και παραβιάσεις των Ευρωπαϊκών κανόνων, από την κατά τα άλλα παραπαίουσα και καταρρέουσα Τουρκική οικονομία, τότε η διακοπή της Ευρωπαϊκής Τελωνειακής Ένωσης είναι εκ των ουκ άνευ.
Τόσο οι πολιτικοί αυτοί λόγοι όσο και οικονομικοί είναι που επιβάλουν την αφαίρεση αυτού του Τουρκικού όγκου από το Ευρωπαϊκό σώμα. Και γιατί όσο η Ευρώπη συνεχίζει να ζει με τον σημερινό τρόπο, τόσο η κατάστασή της θα χειροτερεύει. Και επιπλέον θα αναπαράγεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές και τις αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Δημοκρατιών της.
Υπάρχει όμως και ο άλλος τρόπος και δρόμος: Η προσφυγή στη Διεθνή Δικαιοσύνη, όπως και σε κάθε αρμόδιο δικαιοδοτικό όργανο, αρχής γενομένης με την παραπομπή του Ερντογάν στο σκαμνί της Χάγης. Εννοείται την Ποινική. Δεν εξαιρούνται από τα μέτρα αυτά, οι προσφυγές στα Διεθνή, όσο και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, από τους πρόσφυγες.
Τα εγκλήματα πολέμου δίνουν και παίρνουν παλαιόθεν. Δεκάδες τέτοια αδίκαστα υπάρχουν. Έως και η επικεφαλής της ύπατης αρμοστείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ συνέγραψε έναν ολόκληρο κατάλογο, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, στις 18. Και δεν αναφέρονται πουθενά οι γενοκτονίες, για τις οποίες η αναδρομικότητα δεν θα πάψει να ισχύει, αναμένοντας το τσαγανό, όσων Δικαστών προχωρήσουν, σε εκδικάσεις Τουρκικών εγκλημάτων, στην Ποινική Χάγη.
Εν τέλει, το πολιτικό και ηθικό μας αίτημα προς τους Δημοκράτες εταίρους είναι κάτι σαν το εξής:
“Διώξτε την Τουρκία, από την Ευρώπη. Και αν η Γερμανία δεν συμφωνεί, ας φύγει και αυτή.”
Υστερόγραφο
Δεν είμαστε αιθεροβάμονες να πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί και στα δύο του σκέλη ο τίτλος του κειμένου. Το ότι θέτουμε σε αυτό, το συγκεκριμένο αίτημα, δεν σχετίζεται μόνο με τις αρχές και τις αξίες που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών αλλά και γιατί υπάρχουν πολλοί ανοιχτοί λογαριασμοί που χρειάζεται κάποτε να εξοφληθούν.
Και αν για την Τουρκία όφειλε να τεθεί παλαιόθεν, για τη Γερμανία χρειάζονται κάποια επιπλέον πράγματα. Γιατί αν στη συγκεκριμένη περίπτωση, ζούσε ο Πλούταρχος θα τις είχε ως πρώτο κεφάλαιο στους “παράλληλους βίους” του. Είτε ως “Κεμάλ-Χίτλερ” είτε ως “Ερντογάν-Μέρκελ”.
Ούτε είναι και κακό τα λόγια αυτά να μεταφραστούν στα Γερμανικά από την εδώ Πρεσβεία και να διαβιβασθούν αρμοδίως στην Καγκελαρία. Όχι τίποτε άλλο αλλά να δουν, για άλλη μια φορά, εκεί, ότι οι Έλληνες δεν αποτελούμε οργανικά μέρη της υπαρκτής υποτακτικής πολιτικής Ελλάδας.
Επιπλέον ας αρχίσει να στριφογυρίζει στα Γερμανικά μυαλά, το να εξοφλήσουν τα χρωστούμενα. Όχι βέβαια μόνο τα γνωστά από την ιστορία οικονομικά, όσο επίσης τα διαχρονικά πολιτικά και ηθικά. Όσα παίρνουν σήμερα τη μορφή ενός αιτήματος, που επικαιροποιεί τα απωθημένα της καμμένης γούνας ενός καθημαγμένου, όσο όμως και Δημοκρατικού λαού.
{*}, Ο πρώτος διετέλεσε Βουλευτής Έβρου {1993-2000}, ο δε δεύτερος Δήμαρχος Σουφλίου {1994-1998},
