Χρήστος Κηπουρός: “Χρόνια πολλά Ελληνισμέ”

Χρήστος Κηπουρός: “Χρόνια πολλά Ελληνισμέ”

-“Το πρώτο μέτωπο είναι η Τουρκία, το δεύτερο, ο Αθηναϊσμός.  Η νέα παλιγγενεσία είναι απέναντι σε αμφότερα τα μέτωπα!”

 “Και ελευθερωθήκαμεν από τους Τούρκους,

και εσκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους

κακορίζικους, όπου ήταν

η ακαθαρσία της Ευρώπης.”

Στρατηγός Μακρυγιάννης

 

 γράφει ο Χρήστος Κηπουρός

Ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη σημειώνει ότι για τον άνθρωπο δεν υπάρχει δεύτερος θάνατος. Εννοείται ο θάνατος, μετά από την Δευτέρα Παρουσία.  Επόμενα δεν υπάρχει ούτε και δεύτερη παλιγγενεσία.

Κάτι που βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δεύτερη παλιγγενεσία και σε άλλες οντότητες, όπως είναι τα κράτη. Μόνο που στη δική μας περίπτωση, δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Αυτό διότι χρειάζεται να προηγηθούν κοσμογονικές εξελίξεις, τόσο στο πρώτο μέτωπο, όσο και στο δεύτερο.

Όσον αφορά το πρώτο, ναι μεν η επίλυση του Τουρκικού ζητήματος, θα λύσει και την ομώνυμη εξίσωση, όμως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή. Πέραν του ότι όταν ένα θηρίο ψυχορραγεί, γίνεται πιο επικίνδυνο.

Εκείνο που είναι πιο εύκολο αφορά το δεύτερο μέτωπο.  Μπορεί αυτό που λείπει από την υπαρκτή πολιτική Ελλάδα και γενικότερα την Ελληνική πολιτική τάξη, να είναι μια άλλη τάξη, η πρώτη τάξη του Δημοτικού, ως προς την πολιτική αλφαβήτα, όμως αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την πολιτική.

Να το πω και διαφορετικά. Όταν, όπως στην πανδημία, Πολιτική και επαΐοντες αποτυγχάνουν, η νέα επαΐων, είναι πάλι η Πολιτική!

Υπάρχει ένα κοινό ανάμεσα στο Βασιλιά και την πολιτική. Όπως λένε: “Ο Βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο Βασιλιάς, έτσι ισχύει και στην πολιτική: “Η Πολιτική πέθανε, ζήτω η Πολιτική”. Η οποία οφείλει να αντιμετωπίσει τη διανοητική ρηχότητα της προκατόχου της, όσο φυσικά και τον πολιτικό της αναλφαβητισμό.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Από το μυαλό του πολιτικού Αθηναϊσμού, δεν πέρασε η σκέψη μιας άλλης κλίμακας.

Και να δει αυτή τη χώρα χωρίς χωριά, και να σκεφθεί ότι μια μελλοντική έστω λύση, βρίσκεται σε μια χώρα χωρίς μεγαλουπόλεις.

Γιατί εδώ και δεκαετίες οι λεγόμενες αποκεντρώσεις, έφαγαν τα ψωμιά τους, αν δεν ήταν εξαρχής σκέτη κοροϊδία, αφού πέτυχαν τα εντελώς αντίθετα από αυτά που προπαγάνδιζαν οι διάφοροι εκ της πολιτικής. Οι οποίοι και σήμερα ενσωματώνουν στους λόγους τους, τα όποια νέα κλισέ, που όμως δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα.

Και αυτό είναι ένας κανόνας που δεν εξαιρεί κανέναν εκ της συμβατικής πολιτικής. Ο μοναδικός κανόνας που δεν έχει εξαίρεση.

Αν ως χώρα, διαθέταμε έναν συλλογικό Αριστοτέλη και έναν αντίστοιχο Δημόκριτο, δυο σοβαρά δηλαδή think tanks, θα είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε τα πρώτα βήματα προς την “Τέταρτη Δημοκρατία”. Γιατί η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, η λεγόμενη μεταπολιτευτική, από πολλών ήδη ετών, διατηρείται σε διάλυμα φορμόλης. ]

Ειδικά όταν παρατηρεί κανείς τη στάση πλείστων εκ του δεύτερου μετώπου, απέναντι στο πρώτο. Με τους φιλοκεμαλιστές, να καμώνονται ταυτόχρονα τους αγωνιστές!

Η σημερινή 200η επέτειος της παλιγγενεσίας είναι μια τέτοια περίπτωση. Βρίθει από πρόσωπα αυτής της κατηγορίας. Από την πολιτική τάξη και την επιχειρηματική, έως την τηλεοπτική και την ακαδημαϊκή.

Ο αγώνας μιας δεύτερης παλιγγενεσίας δεν μπορεί παρά να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς και να χρειάζεται να τα βάλει πολιτικά, τόσο με το πρώτο, όσο όμως και με το δεύτερο μέτωπο.