Του Ι.Κ. Πρετεντέρη (από ΤΑ ΝΕΑ)
Εδώ και ενάμιση μήνα η Ρωσία πολεμάει στην Ουκρανία διαπράττοντας τα εγκλήματα και τις κτηνωδίες που όλοι (πλέον) γνωρίζουμε.
Στην Αλεξανδρούπολη, μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ μπλόκαραν στην έξοδο του λιμανιού μια αμαξοστοιχία με νατοϊκό στρατιωτικό υλικό που πήγαινε κυρίως στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία.
Κρατούσαν ένα πανό που έγραφε «NATO killers go home».
Ενδεχομένως ένας περαστικός να υπέθετε ότι κάτι έπαθαν οι άνθρωποι και σάλταραν ή ότι μάλλον έχουν μπερδέψει το ΝΑΤΟ με την Πισπιρίγκου.
Δεν είμαι βέβαιος. Κάποιοι συνδικαλιστές της ΤΡΑΙΝΟΣΕ άλλωστε είχαν ήδη διατυπώσει ενστάσεις και αντιρρήσεις για τις σιδηροδρομικές μεταφορές στρατιωτικού υλικού – αν και μη ερωτώμενοι από κανέναν.
Τελικά δηλαδή δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν σάλταραν. Διαβάζω μάλιστα στον «Ριζοσπάστη» (6/4), ότι στους συγκεντρωμένους της Αλεξανδρούπολης εκφώνησε τον δεκάρικο της ημέρας ο σύντροφος γραμματέας περιοχής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Ο σύντροφος προφανώς αγανακτισμένος από όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία ζήτησε «να φύγουν τώρα οι αμερικανοΝΑΤΟΪΚΕΣ βάσεις».
Από την Ουκρανία; Όχι. «Να κλείσει η βάση εδώ στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης».
Αίτημα μάλλον εκ του περισσού διότι αν φύγουν «οι αμερικανοΝΑΤΟΪΚΕΣ βάσεις» από την Ελλάδα θα φύγει κι εκείνη της Αλεξανδρούπολης – αποκλείεται να την αφήσουν καβάτζα…
Είναι όμως η Αλεξανδρούπολη στην Ουκρανία; Δεν γνωρίζω τις γεωγραφικές γνώσεις του συντρόφου αλλά οι δικές μου δεν λένε κάτι τέτοιο.
Εκτός αν το δούμε σαν λογοτεχνικό λογοπαίγνιο. «Αλεξανδρούπολη Ουκρανίας», κάτι σαν το «Παρίσι Τέξας» του Βιμ Βέντερς.
Αντιθέτως μπορώ να διαβεβαιώσω τους θορυβημένους οπαδούς του θορυβώδη ομιλητή ότι το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται να πάει σπίτι του διότι σπίτι του είναι και η Αλεξανδρούπολη.
Η οποία μετέχει στο ΝΑΤΟ από το 1952. Λίγο μετά δηλαδή από τότε που πήραν πόδι για την Τασκένδη οι κομματικοί πρόγονοι του συντρόφου γραμματέα περιοχής και δεν τους νοσταλγήσαμε.
Η συμμετοχή της χώρας μας στην Ατλαντική Συμμαχία έχει έκτοτε επιβεβαιωθεί από αναρίθμητες δημοκρατικές κυβερνήσεις.
Αποτελεί εθνικό δεδομένο. Σε σημείο που δεν χρειάζεται να ρωτάμε κάθε φορά τον συνδικαλιστή ή τον κομμουνιστή της περιοχής αν συμφωνούν.
Period, που λένε και στο ΝΑΤΟ.
Αν και με τους συνδικαλιστές σίγουρα κάτι τρέχει. Οι συνδικαλιστές μουσικοί της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, της ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, της ΕΡΤ και της Λυρικής Σκηνής αρνούνται να παίξουν για την Ουκρανία.
Τη στιγμή μάλιστα που όλοι οι μουσικοί ολόκληρης της οικουμένης σπρώχνονται ποιος θα πρωτοπαίξει για την Ουκρανία.
Ίσως να φταίνε οι μουσικοί. Ίσως οι συνδικαλιστές. Ίσως ότι η Ουκρανία δεν είναι στην Αλεξανδρούπολη. Ίσως να φταίει το νερό.
Κάποιος φταίει, όμως. Είναι μια αναρώτηση που όπως γνωρίζουμε βρίσκεται διαχρονικά στο επίκεντρο της παγκόσμιας μαρξιστικής λενινιστικής προβληματικής από τον πρόεδρο Μάο και τον Γκράμσι ως τον Θανάση Παφίλη.
Με εξαίρεση φυσικά τον Πολ Ποτ που για λόγους συντόμευσης των διαδικασιών αποφάσισε ότι φταίνε όλοι και τους καθάρισε όλους.
Για να είμαι ειλικρινής δεν μου φαίνεται να φταίνε οι μουσικοί. Απόδειξη πως τόσοι μουσικοί παγκοσμίως αντιμετωπίζουν χωρίς μανιαμούνιες τα αποκρουστικά γεγονότα της Ουκρανίας.
Ούτε «για τον άνθρωπο» εκδηλώνονται, ούτε «για τα αθώα θύματα» τραγουδούν, ούτε κόπτονται γενικά «για την ειρήνη που είναι η απάντηση». Τα χώνουν ειδικά και συγκεκριμένα στη Ρωσία του Πούτιν και υπερασπίζονται τα θύματά της.
Από την άλλη, ούτε οι συνδικαλιστές με βάζουν γενικά σε υποψίες. Δεν γνωρίζω σε ποιο σωματείο ανήκει ο συνάδελφος Έλτον Τζον, ούτε καν αν οι U2 είναι γραμμένοι στο ίδιο συνδικάτο με την Μποφίλιου, αλλά δεν βλέπω να τους βάζουν ιδιαίτερες δυσκολίες όταν πρόκειται να εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους για τις σφαγές στην Ουκρανία.
Κι άλλωστε τι ζόρι να τραβάει ειδικά ο συνδικαλιστής βιολιστής ή πιανίστας, κιθαρίστας ή ντράμερ, με τον Ζελένσκι; Του έφαγε τον ρόλο στο σίριαλ;
Ως εκ τούτου πολύ φοβούμαι ότι το πρόβλημα είναι η ίδια η Αλεξανδρούπολη που δεν βρίσκεται στην Ουκρανία ή έστω η Ουκρανία που δεν φρόντισε εγκαίρως να συμπεριλάβει την Αλεξανδρούπολη.
Το πιάσατε το υπονοούμενο.
Διότι εκείνο που συνδέει τελικά την Αλεξανδρούπολη, τους κομμουνιστές Αλεξανδρούπολης, τους συνδικαλιστές μουσικούς, τους σιδηροδρομικούς συνδικαλιστές κι ενδεχομένως τους τραγουδιστές σιδηροδρομικούς με τους μουσικούς κομμουνιστές είναι ότι όλοι τους βρίσκονται στην Ελλάδα.
Στη χώρα δηλαδή που το 53,3% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ θεωρεί ότι «για την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία» την «κύρια ευθύνη» έχουν «οι χώρες της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ)».
Και το ωραιότερο. Συμφωνούν μαζί τους το 45,8% των Συριζαίων (ίδιο ποσοστό περίπου με τους ψηφοφόρους του Βελόπουλου που φτάνουν στο 48,4%!), το 34,3% των Πασόκων και το 20% των Νεοδημοκρατών (Opinion Poll, Απρίλιος 2022).
Με άλλα λόγια, ο καθένας στην Ελλάδα μπορεί να είναι κομμουνιστής στο κόμμα της επιλογής του.
Κάτι που ίσως εξηγεί γιατί στη χώρα μας ο κομμουνισμός δεν κυκλοφορεί ως κόμμα αλλά ως επιτόκιο. Είναι σταθερά 5%.
Όλα αυτά φυσικά συγκροτούν μια απέραντη γραφικότητα με την οποία έχουμε μάθει να συμβιώνουμε και την οποία (ευτυχώς) οι εταίροι μας έχουν συνηθίσει να ανέχονται.
Σε ποια άλλη δημοκρατική χώρα οι κομμουνιστές θα σταματούσαν στην Αλεξανδρούπολη τα τρένα για τη Ρουμανία και θα επέβαλαν οι συνδικαλιστές στις ορχήστρες αν θα παίξουν τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας ή της Μποτσουάνα;
Ομολογώ ότι δεν ξέρω καμία. Αν και για την Μποτσουάνα δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά.
