-Ήταν πάρα πολύ όμορφα τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό.
-Είχα την τύχη να έχω μία δασκάλα, την κυρία Μαργαρίτα που ζει ακόμη και την αγαπώ πολύ, έχουμε επαφή, είναι συντοπίτισσα από το Σουφλί στον Έβρο
-Η οικογένειά μου το είχε καμάρι που θα γινόμουν ηθοποιός. Δεν εναντιώθηκαν καθόλου στη θέλησή μου.
Η κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός και συντοπίτισσα μας Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, παραχώρησε πρόσφατα συνέντευξη-εξομολόγηση στο περιοδικό ΟΚ! και τον Μιχάλη Ροδόπουλο, όπου μίλησε για άγνωστες πτυχές της ζωής της.
Η καταγόμενη από την Δόξα Διδυμοτείχου σπουδαία ηθοποιός μας, αναφέρθηκε στα παιδικά χρόνια που έζησε στο χωριό της στον Έβρο, τότε που γνώριζε για πρώτη φορά τον μαγικό κόσμο του θεάτρου και είχε τη μητέρα της για ακροατή. Για μια ακόμη φορά δήλωσε πως ήταν πολύ όμορφες εκείνες οι εποχές, για την… μύηση της στον μαγικό κόσμο του θεάτρου και γενικά της ηθοποιίας, ενώ δεν δίστασε να αποκαλύψει και την ηλικία της. «Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ», είπε χαρακτηριστικά η αγαπημένη συμπατριώτισσα μας.
-Το Σινεμά ο Παράδεισος ήταν παιδικό σου βίωμα, έχεις πει.
-Νοσταλγείς εκείνα τα χρόνια;
Ήταν πάρα πολύ όμορφα. Στο χωριό η φύση, οι εποχές, οι φίλοι, τα χωράφια, τα παιχνίδια, τα χιόνια, οι πυγολαμπίδες, τα μποστάνια, τα σταφύλια, τα δέντρα που σκαρφαλώναμε, οι σταλακτίτες που είχαμε για γλειφιτζούρια, ο χιονοπόλεμος, όλα ήταν όμορφα. Βιβλία δεν είχαμε πέρα από τα σχολικά. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου αγόραζε τα εφηβικά περιοδικά της εποχής, τον Μικρό Ήρωα, τον Μικρό Σερίφη, κι εγώ τα ξεκοκάλιζα όλα. Ούτε τηλεόραση είχαμε, αλλά ήμουν κολλημένη σε ένα τεράστιο ραδιόφωνο με μεγάλες μπαταρίες, όπου άκουγα στα κανάλια της ελληνικής ραδιοφωνίας ό,τι θεατρική εκπομπή υπήρχε.
Κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή, τρεις φορές την εβδομάδα. Το θέατρο στο ραδιόφωνο ξαφνικά ήταν ένα παράθυρο στον κόσμο, μια πηγή πολιτισμού. Ήμασταν παιδάκια. Δεν ταξιδεύαμε. Αυτό ξέραμε, το μικρό χωριό, τον μικρόκοσμό μας και ξαφνικά ακούγαμε κάτι παράξενα ονόματα, η κυρία Άλβινγκ, η Αλεξάντρα ντελ Λάγκο, η Μπερνάρντα Άλμπα, ο Πέερ Γκυντ… Και
κάτι συγκλονιστικές υποθέσεις έργων, χαρακτήρες, σχέσεις. Μαθαίναμε τον κόσμο, μεγαλώναμε, ωριμάζαμε, αποκτούσαμε εμπειρίες, πλημμύριζε η φαντασία μας από χρώματα και κόσμους μαγευτικούς.
-Και στο σχολείο;
Εκεί, ως μαθήτρια του Δημοτικού, είχα την τύχη να έχω μία δασκάλα, την κυρία Μαργαρίτα που ζει ακόμη και την αγαπώ πολύ, έχουμε επαφή, είναι συντοπίτισσα από το Σουφλί στον Έβρο. Σε όλες τις γιορτές, στις εθνικές επετείους, μου έδινε να παίξω τα πατριωτικά δράματα. Ήμουν η Σουλιώτισσα που πηδούσε στον χορό του Ζαλόγγου και άφηνε το παιδί της πίσω. Ήμουν 10-11 χρόνων, ο γιος μου ένα αγοράκι 6 χρόνων, και του έλεγα: «Λάμπρο, παιδί μου ακριβό, πώς να σ’ αφήσω τώρα;…». Και έκλαιγα εγώ, έβαζε τα κλάματα το παιδάκι, έκλαιγε κι ο κόσμος ο απλός που μας έβλεπε.
Θυμάμαι ότι έπαιρνα το θεατρικό έργο που μας έδινε η δασκάλα μας και ο πρώτος ακροατής ήταν η μαμά μου. Στο φτωχικό μας δωματιάκι με την ξυλόσομπα, της διάβαζα το έργο παίζοντας όλους τους ρόλους. Όταν έφτανα στο σημείο που κάποιος σκοτωνόταν, έχανε μια μάνα το παιδί της ή έπεφταν οι Σουλιώτισσες στον γκρεμό, κλάμα η μαμά μου, κλάμα κι εγώ. Αυτός ήταν ο κόσμος που με γοήτευε να τον ζω ή να τον ακούω, είτε ως ηθοποιός δηλαδή είτε ως ακροάτρια ή θεατής στο σινεμά. Από μικρό παιδί έλεγα «πω πω… Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ στη ζωή μου».
-Καρυοφυλλιά, γιατί έγινες ηθοποιός;
-Στη Δόξα όπου μεγάλωσες, ένα ορεινό χωριό στο Διδυμότειχο, δεν θεωρούσαν ελαφρύ, ανυπόληπτο το επάγγελμα της θεατρίνας;
«Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ»
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αποκάλυψε όσα τη θυμώνουν στην κοινωνία. Αναφέρθηκε στην ομοφοβία και την ξενοφοβία, ενώ μίλησε ανοιχτά για την ηλικία της λέγοντας: «Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ»
-Είσαι ενεργή πολίτης;
Κι όμως υπάρχει στην κοινωνία μας παντού η μισαλλοδοξία, η επιθετικότητα, τα κουτσομπολιά, τα επικριτικά σχόλια για τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιου, για την καταγωγή, το χρώμα του, την οικονομική του κατάσταση, την κοινωνική του τάξη, την εμφάνιση, τα κιλά του. Δεν επιτρέπεται πλέον. Η εποχή μας έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά, έρχεται ένας καινούριος κόσμος. Όλα αυτά που πληγώνουν τους ανθρώπους οφείλουμε ως κοινωνία να τα αφήσουμε πίσω μας και να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλο, τον καθένα με τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά του
Φαίνεσαι πραγματικά θυμωμένη.
Θυμώνω με τα κλισέ της κοινωνίας μας, την ομοφοβία, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, τον σεξισμό. Υπάρχει ακόμα και η φοβία του χρόνου, της ηλικίας. Γιατί δηλαδή είναι στίγμα αν ένας άνθρωπος γίνει 40, 50, 80 χρόνων; Αυτή είναι η κοινή μοίρα για όλους, όσοι είναι τυχεροί. Γιατί κάποιοι δεν θα φτάσουν εκεί, θα φύγουν στα μισά. Είναι δηλαδή καλύτερο που η Μέριλιν έφυγε στα 36 της; Μακάρι να τη βλέπαμε στα 60, στα 70 της να κάνει μια τρομερή ερμηνεία, και όχι μία αλλά πολλές, γιατί ήταν και ένα υπερταλαντούχο πλάσμα όπως αποδείχτηκε.
Γιατί είναι κακό να μεγαλώνεις; Έχεις συσσωρεύσει εμπειρίες, υπάρχει πια μια άλλου τύπου ομορφιά, πνευματικότητα και γνώση πάνω στα πράγματα. Δεν είναι ανεκτίμητο να βλέπεις τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, την Τζούντι Ντεντς, την Έλεν Μίρεν σ’ αυτές τις συγκλονιστικές ερμηνείες που μας έδωσαν στη χρυσή τους ωριμότητα; Και γιατί δεν πρέπει να λέμε την ηλικία μας; Είμαι 64 χρόνων και το δηλώνω ως τύχη και ευλογία που έφτασα έως εδώ, υγιής και δημιουργική. Με σοκάρει η ολοσχερής αδυναμία μας να αποδεχθούμε την κατάσταση των πραγμάτων. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη μοίρα μας επιτέλους. Είμαστε όντα θνητά και ευάλωτα. Στην αγέλη των ελεφάντων όταν αρρωσταίνει ένα μέλος, πηγαίνουν όλοι μαζί και του συμπαραστέκονται. Αλλά εμείς γυρίζουμε την πλάτη. Μεγάλη ανευθυνότητα από το ανθρώπινο είδος. Υποτίθεται πως είμαστε το πιο έξυπνο είδος και τελικά είμαστε το πιο ανόητο. Τα ζώα έχουν μια άλλη σοφία, πιο κρυφή, πιο ενστικτώδη και πιο ουσιαστική.
