Γράφουν ο Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου
Η μόνιμη επωδός κάθε πολιτικής αναφοράς περί τα Ελληνοτουρκικά, όλο το τελευταίο διάστημα, είναι η φράση “θαλάσσιες ζώνες”. Όμως η συμμετοχή της Ελλάδας στον λεγόμενο 61ο γύρο των διερευνητικών επαφών, στην ουσία, απεμπολεί την πιο μεγάλη ευκαιρία που έχει να προχωρήσει στην οριοθέτηση μιας θαλάσσιας ζώνης.
Ο λόγος στην Κρητική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που ακυρώνει κάθε Τουρκικό σχεδιασμό, απέναντι στη μείζονα αυτή περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Την ευκαιρία οριοθέτησης της Κρητικής ΑΟΖ, γέννησε, χωρίς μάλιστα να έχει συνειδητοποιηθεί, η συμφωνία της Ελλάδας και της Ιταλίας, με το Νοτιότατο σημείο “16”, το οποίο συνδεόμενο με το δυτικότερο σημείο, το “Ε” της συμφωνίας Ελλάδας Αιγύπτου, ισοδυναμεί με την τετελεσμένη οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ.
Με δεδομένο ότι η πολιτική αυτή απομακρύνει στο διηνεκές πλέον την Τουρκία από την περιοχή, επέβαλε τη γείτονα, να κάνει πέτρα την καρδιά της, και να συναινέσει στις διερευνητικές, ούτως ώστε να συνεχίζονται αυτές απρόσκοπτα μέχρι το Μάρτιο, επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα, με ένα σπάρο δυο τρυγόνια.
Το ένα τρυγόνι είναι να μη κινδυνεύσει κατ ελάχιστον, από μια πιθανή επιβολή κυρώσεων, στην Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου 2021. Το δε δεύτερο, να εξασφαλιστεί με το συγκεκριμένο τρόπο, η συμμετοχή του Ελληνισμού στην πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Μια Τουρκική ιδέα, που αποδέχτηκε η Ε. Ε. και συμφώνησαν μαζί της, τόσο ο Έλληνας Πρωθυπουργός, όσο και ο Κύπριος Πρόεδρος.
Μια διάσκεψη που εύστοχα χαρακτηρίστηκε: “Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης αποφράδας”. Και μια εξέλιξη που σε άλλο μας κείμενο, θεωρήσαμε ως τη βαρύτερη ήττα, ακόμη και από το μη βέτο της Ελλάδας, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής, της Ε. Ε.