Γράφουν οι Χρήστος Κηπουρός και Πασχάλης Χριστοδούλου
Πρόκειται για την ποινική πλευρά του παράνομου χάρτη. Οι τρεις προηγούμενες προσφυγές εξετάστηκαν στο προχθεσινό κείμενο με τίτλο: “Οι τρεις διαφορετικές δικαστικές προσφυγές για να ακυρωθεί σίγουρα, ο χάρτης της Γαλάζιας Πατρίδας.”
Μόνο που εκείνες κινούνταν στο πεδίο της αγωγής, των ασφαλιστικών και των προσωρινών μέτρων καθώς και στη σφαίρα της αμιγούς πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η πλευρά που εξετάζουμε σήμερα, έχει σχέση με το ποινικό μέρος του χάρτη. Και σχετίζεται με ένα μεγάλο ποινικό αδίκημα. Αυτό διότι όχι μόνο οι πολιτικοί μηχανικοί και οι δικηγόροι, αλλά και πολλοί πολίτες θα αναρωτηθούν: “Αν η σχεδίαση και η χρήση πλαστού τοπογραφικού αποτελεί πλημμέλημα, τότε η σχεδίαση και η χρήση ενός πλαστού χάρτη, όπως της “Γαλάζιας Πατρίδας”, τι είδους αδίκημα και τι διαστάσεων είναι;
Η Τουρκική αυτή πλαστογραφία μετά χρήσεως, γιατί περί αυτού πρόκειται, που σαφώς συνιστά κακούργημα, και μάλιστα διεθνές, όφειλε ήδη να αντιμετωπιστεί και να διωχθεί οίκοθεν από τον αρμόδιο διεθνή δικαιοδοτικό και ποινικό φορέα. Και όχι μόνο να καταγγελθεί από τους άμεσα θιγόμενους στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Φαντάζεται λοιπόν κανείς ότι εκτός από το Τουρκικό αυτό κακούργημα, υπάρχουν οι συνενοχές όλων εκείνων που σιγούν. Πόσο μάλλον όταν η αποσιώπηση γίνεται από άμεσα θιγόμενους, όπως η δική μας χώρα. Εις βάρος της οποίας ασκείται η Τουρκική χαρτογραφική κατοχή του μισού Αιγαίου, σε έκταση μάλιστα 81.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, εδώ και ενάμισι περίπου χρόνο.
Στη προχθεσινή μας εργασία, πέραν του αρμόδιου δικαιοδοτικού φορέα, αναφερθήκαμε επίσης στις ευθύνες της Ε. Ε., όσο και στη δυνατότητα των νησιωτών του Αιγαίου να προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, για τις βλάβες που έχουν ήδη υποστεί οι ιδιοκτησίες τους. Και οι οποίες βλάβες συνιστούν σαφή παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος.
Μάλιστα με πολύ ευγενικό τρόπο αναφερθήκαμε και στον ΟΗΕ, συγκεκριμένα στην κοινοποίηση σε αυτόν των αναγκαίων ενεργειών εκ μέρους της Ελλάδας. Το κάναμε, μήπως και ιδρώσει το αυτί κανενός από τον Οργανισμό για την αντιμετώπιση της νέας Τουρκικής κατοχής, χαρτογραφικής, αυτή τη φορά, μορφής. Αυτό διότι τα αυτιά της πολιτικής Ελλάδας δεν ιδρώνουν ποτέ.
Γιατί αν ίδρωναν, θα συμφωνούσαν όλες οι πλευρές, ότι υπεράνω όλων των κυρώσεων βρίσκεται η κύρωση της ακύρωσης του χάρτη της “Γαλάζιας πατρίδας”. Και ότι πάνω στο συγκεκριμένο θέμα θα όφειλαν να ποντάρουν όλα τα πολιτικά τους Ευρώ.
Ότι ο χάρτης είναι το μείζον ζήτημα. Μπορεί τα σεισμογραφικά και τα υδρογραφικά σκάφη να έρχονται και να φεύγουν, όμως ο χάρτης μένει. Ακόμη μπορεί και οι προκλήσεις της συνώνυμης με το χάρτη στρατιωτικής Τουρκικής άσκησης, να διαρκέσουν επί αρκετές ημέρες, όμως ο ίδιος χάρτης επιμένει να συνεχίσει ως έχει.
Το ζήτημα είναι το πως θα ακυρωθεί, και πως θα ξηλωθεί. Σε αυτή την προσπάθεια οφείλει η Ελλάδα να επιστρατεύσει, όπως έχουμε τονίσει, όλα της τα Ευρωπαϊκά και πολιτικά όπλα. Και πρώτα πρώτα το βέτο. Και όχι μόνο να κάνει πίσω αλλά να μπλοκάρει τη λήψη κάθε διαφορετικής πολιτικής απόφασης της Ένωσης.
Τα χρεωστά αυτά ακόμη από την προηγούμενη φορά, όταν, ως μη όφειλε, είχε αποδεχθεί στα συμπεράσματα του Συμβουλίου Κορυφής, και συγκεκριμένα την Τουρκική ιδέα για την πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο. Όπως επίσης τα χρωστάει στην ύπαρξη και την ιστορική συνέχεια του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, όσο στην 25η Μαρτίου, σαν τη διακοσιοστή επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας.
Και να εξαρτήσει τις όποιες προγραμματισμένες συμμετοχές της, από την στάση και την απόφαση της Ε. Ε. για το θέμα της ακύρωσης του χάρτη. Από την πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο, μέχρι την άτυπη πενταμερή για την Κύπρο.
Με δεδομένο δε ότι η περίπτωση του χάρτη της “Γαλάζιας Πατρίδας” είναι βαρύ ποινικό αδίκημα, η αρχή που είναι σε θέση να το αντιμετωπίσει, είναι το αρμόδιο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Αυτό στο οποίο όφειλε να προσφύγει η Ελλάδα, ακόμη από τις 31 Αυγούστου 2019