Για την καθημερινότητά τους, τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν, συνομίλησαν με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, 12 γυναίκες, 10 χριστιανές και δύο μουσουλμάνες, που εκπροσωπούν την Κοινωνία των Πολιτών στον νομό Έβρου.
Την ιδέα για τη συνάντηση είχε η ιδρύτρια και πρόεδρος του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης, Αγγέλα Γιαννακίδου, η οποία την προετοίμασε, ήταν παρούσα, καλωσόρισε τις γυναίκες και συντόνισε τη συζήτηση κατά την πρόσφατη επίσεκψη της κ.Σακελλαροπούλου στην Αλεξανδρούπολη τον Δεκαπενταύγουστο.
«Τους Θρακιώτες συνοδεύει μία φήμη αξιοσύνης και δύναμης και θέλω να ακούσω από σας, που ζείτε την καθημερινότητα εδώ, πώς είναι σήμερα η Θράκη για μία σύγχρονη γυναίκα και τι προκλήσεις παρουσιάζει. Χαίρομαι και συγκινούμαι που είμαι εδώ», είπε η κ. Σακελλαροπούλου, ανοίγοντας τη συζήτηση, στην αίθουσα του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης στην Αλεξανδρούπολη.
«Κι εμείς χαιρόμαστε που σας γνωρίζουμε από κοντά», της απάντησαν οι γυναίκες και εξέφρασαν τη χαρά και την ικανοποίησή τους επειδή Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι γυναίκα και, μάλιστα, Θρακιώτισσα (από τη Σταυρούπολη Ξάνθης), και έχουν την τιμή να συνομιλούν μαζί της.
Με τη σειρά τους συστήθηκαν και μίλησαν για την οικογενειακή κατάστασή τους, τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους οι μητέρες (κάποιες πολύτεκνες), την απασχόληση που έχουν, τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν στον πολιτισμό ή σε άλλους τομείς, τις αγωνίες και τις σκέψεις τους.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον Έβρο
Αναφέρθηκαν σε μία σειρά από δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στον Έβρο. Έθεσαν το ζήτημα της ανεργίας, λέγοντας ενδεικτικά πώς γυναίκες μέχρι 40 ετών, στην παραγωγική ηλικία τους, δεν έχουν διέξοδο απασχόλησης και ο τόπος φθίνει. Όσες ζουν στον βόρειο Έβρο σημείωσαν ότι εκεί τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα και ζήτησαν από την πολιτεία να δείξει ειδική μέριμνα για την περιοχή τους.
Παρά τις όποιες αντιξοότητες, όλες δήλωσαν αποφασισμένες να συνεχίσουν με δυναμισμό και να προχωρήσουν σε νέες συνέργειες για να γίνουν καλύτερα τα πράγματα στον τόπο που ζουν και αγαπούν.
Οι νέες ευκαιρίες
Μέσα από τον διάλογο αναδείχθηκε ο δυναμισμός των εν λόγω γυναικών και το αισιόδοξο μήνυμα που έστειλαν ήταν για ένα καλύτερο μέλλον στην περιοχή του Έβρου, μέσα από τις νέες ευκαιρίες που δημιουργούνται.
Όπως ανέφεραν, ένα στοιχείο που προκαλεί αισιοδοξία είναι η ανάπτυξη η οποία παρατηρείται τα τελευταία χρόνια γύρω από το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και τους αγωγούς μεταφοράς ενέργειας. Οι ίδιες εξέφρασαν την ελπίδα ότι αυτή θα αποτυπωθεί τόσο στην οικονομία όσο και σε άλλους τομείς.
Περιέγραψαν, επίσης, τους τρόπους και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες, εκτός από την απασχόλησή τους, αναλαμβάνουν ή συμμετέχουν σε εθελοντικές πρωτοβουλίες για τη διατήρηση και ανάδειξη της τοπικής παράδοσης, όπως και για την αξιοποίηση παλαιών κτιρίων για πολιτιστικές δράσεις.
«Εμείς οι γυναίκες μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά», επεσήμανε μία από τις γυναίκες, με την κ. Σακελλαροπούλου να τις διαβεβαιώνει πως παίρνει δύναμη από το παράδειγμα τους.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας εντυπωσιάστηκε από αυτά που έχουν επιτύχει στην πρωτογενή παραγωγή, στην αυτοδιοίκηση, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό και αλλού και τις συνεχάρη. Κάποιες από τις γυναίκες πρόσφεραν στην κ. Σακελλαροπούλου προϊόντα δικής τους παραγωγής.
Οι 12+1 Εβρίτισσες με τις οποίες συναντήθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου έγραψε στον επίσημο λογαριασμό της στο Facebook:
«Στην Αλεξανδρούπολη όπου γιορτάσαμε τον Δεκαπενταύγουστο, γνώρισα δώδεκα Εβρίτισσες – δεκατρείς με την εμπνευσμένη διευθύντρια του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης Αγγελική Γιαννακίδου, που είχε την πρωτοβουλία της μικρής μας σύναξης. Γυναίκες δημιουργικές, χριστιανές και μουσουλμάνες, που αναμετριούνται καθημερινά με δυσκολίες και προκλήσεις, αντιξοότητες και προκαταλήψεις, και τις υπερβαίνουν με χαμόγελο, χωρίς να μεμψιμοιρούν, αλλά και χωρίς να εθελοτυφλούν, μαχητικές και προσγειωμένες.
Την Χρύσα Μπενάζη, προϊσταμένη του Τελωνείου της Αλεξανδρούπολης, που δεν κατάγεται από τον Έβρο, αλλά γοητεύτηκε, όπως λέει η ίδια, από αυτόν, στην οποία οφείλουμε την ανακαίνιση της αποθήκης του τελωνείου και τη μετατροπή της σε χώρο πολιτισμού.
Την προϊσταμένη της οικονομικής υπηρεσίας του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης Αγγελική Τσολακίδου, η οποία βλέπει στο λιμάνι μια μεγάλη ευκαιρία ανάπτυξης που θα ωφελήσει ολόκληρη την περιφέρεια.
Την Ολυμπία Στογιαννίδου που, παράλληλα με τα τρία δικά της παιδιά, μεγαλώνει σαν μάνα άλλα τέσσερα από τα Παιδικά Χωριά SOS της Θράκης.
Την Κωνσταντίνα Χατζηαγγελάκη, που έφυγε στο εξωτερικό για σπουδές και εκεί, εξομολογείται η ίδια, όρισε τον εαυτό της ως Εβρίτισσα και αποφάσισε να ξαναγυρίσει.
Τις χρυσοχέρες υφάντρες Αθηνά Χατζίδου, που έμαθε την τέχνη της ύφανσης δίπλα στις μανάδες και τις γιαγιάδες από τις Φέρες, και την Σουκράν Παδαλή Αμέτ από το Σιδηρώ, που μετά τις σπουδές της στην Τουρκία επέστρεψε στην Ελλάδα και δουλεύει στον αργαλειό, σε εταιρεία επεξεργασίας μεταξιού στο Σουφλί.
Την εικαστικό Γεωργία Νταλαγιώργου από το Διδυμότειχο, που διδάσκει την τέχνη του ψηφιδωτού σε παιδιά και ενήλικες.
Τη φιλόλογο Ντίνα Καρακύριου, η οποία προσπαθεί καθημερινά να συνδέσει τους μαθητές της με την ιστορία της γενέτειράς τους, «για να σταματήσει η πληθυσμιακή αιμορραγία πρέπει οι νέοι να νιώσουν περήφανοι για τον τόπο τους», όπως τονίζει.
Την αγρότισσα Δήμητρα Ματζιούρα από το Θεραπειό της Ορεστιάδας, ψυχή του Οικοτεχνείου «Θεράπειον» με τα παραδοσιακά θρακιώτικα προϊόντα, μέσα από τα οποία θέλει να μεταφέρει στις επόμενες γενιές τη γευστική κληρονομιά του τόπου.
Τη δημοσιογράφο Βικτωρία Τσονίδου και την οικονομολόγο – εκπαιδευτικό Κυριακή Τσομπανίδου, μελετήτριες της ιστορίας και του πολιτισμού της περιοχής.
Τέλος, τη Φατμά Σελίμ από το Μεγάλο Δέρειο, η οποία σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γύρισε στο χωριό της, όπου σήμερα διδάσκει την τουρκική γλώσσα σε Έλληνες.
Χειραφετημένες, δυναμικές, αξιοποιώντας τα γόνιμα χαρακτηριστικά της παράδοσης ως ενεργειακή ουσία του σύγχρονου βίου, μεταβολίζουν την κληρονομιά του τόπου τους σε υπόσχεση για το μέλλον. Ένα μέλλον κοινό, βασισμένο στη συνεργασία, τη συναντίληψη, την εξισορρόπηση των διαφορών, την μοιρασμένη ελπίδα. Γυναίκες του Έβρου, καλλιεργήτριες του καλού, σπορείς του νέου στα πανάρχαια εδάφη του ευλογημένου τόπου τους».
